Ontvangst op Entebbe

Het was een lange nachtvlucht naar Entebbe. Een aantal van ons kregen het voor elkaar om een paar uurtjes te slapen. Dat lukte mij niet echt. Al zakten halverwege de film De Vliegeraar mijn ogen steeds vaker dicht. Toen we redelijk op tijd geland waren bleek dat het buiten echt hoosde van de regen! Dit ontlokte al een opmerking als "zijn we hiervoor nu naar Oeganda gevlogen?" Onder een overkapping en een paar enorme paraplu's door werden we een bus in geloodst om vervolgens over een afstand van nog geen 20 meter naar de aankomsthal te rijden.
Eerst moest er een visum aangeschaft worden daarna begon het wachten op de bagage. We begonnen ons af te vragen wie er op ons zouden staan te wachten en hoeveel mensen er zouden staan. Zouden we ze wel herkennen en zij ons wel? Toen we door de deur gingen hoefden we daar niet over te twijfelen. Er stormde een grote groep vrouwen en kinderen (met bloemen!!) op ons af.
Op het eerste filmpje zie je ons staan wachten buiten op de bus die ons naar Kampala zou brengen. Later bleek dat de vrouw in het gestreepte pak onze gastvrouw Grace was die met haar zoontjes de groep kwam begroeten op het vliegveld.




Het volgende clipje geeft een impressie van onze eerste rit in de bus waar er nog veel meer van kwamen. Deze keer zat de bus extra vol.

Heathrow

Na een vlucht van een uurtje kwamen we aan op Heathrow. We moesten van terminal 5 naar terminal 4 (of was het nu andersom). Dat was nog een busrit van een half uurtje. Eenmaal aangekomen hadden we de tijd om nog even lekker te gaan eten. Er werd een restaurantje opgezocht en de keuze werd bepaald. Omdat ik in Engeland was wilde ik wel eens fish and chips eten. Geen verkeerde keus vond ik. Het was gezellig met elkaar aan tafel. Na het diner gingen we nog een poosje onze eigen gang tot het tijd was om in te stappen voor de lange vlucht naar Entebbe.

filmpjes van dag 1

Nu ik weer door heb hoe ik de filmclipjes op dit blog kan krijgen kan ik weer een tijdje verder met mijn blog. Ik wil nu proberen in enige chronologische volgorde wat bewegende beelden van onze reis te plaatsen. De eerste twee filmpjes zijn van het vertrek vanaf Schiphol.


Voor de incheck balie wachtten we tot iedereen gearriveerd was. Er waren de nodige wegbrengers. Samen met een aantal van hen gingen we boven nog even een kopje koffie, of iets anders, drinken.

Meedoen

Na een paar dagen tobben is het me dan toch weer gelukt. Waarom komt me dat toch bekend voor, had ik daar eerder dit jaar ook al last van. Nog een filmpje van onze Uganda reis. Dit is een moment van meedoen met een koor in Kytume. Onze kerkgemeenschap, of beter gezegd de leden van het MeerMinderfonds hadden een jaar lang geld bijeengebracht voor het plaatselijke ziekenhuis. En omdat we toch naar Uganda gingen was één van de programmaonderdelen het overhandigen van het geld. De gemeenschap daar had er een hele happening van gemaakt. Wij kwamen daar, zoals na een paar dagen al gebruikelijk, veel te laat aan. Er zat een groep van wel 200 mensen op ons te wachten. Binnen een half uur waren wij echter al weer vertrokken om in kleinere groepjes een aantal projecten te gaan bekijken. Toen we ruim een uur later weer terug waren zaten al die mensen er nog. Het optreden van het koor was erg aanstekelijk, vandaar dat je ons op een bepaald moment ook weer het beeld in ziet schuiven. Dit tot groot plezier van de Ugandese mensen (en het onze ook)

Verbondenheid

Hoera, het is gelukt! Na veel gedoe en uitproberen is het me dan eindelijk gelukt een filmclipje van onszelf op mijn blog te krijgen. Geen idee of met dat nog een keer lukt.
Dit filmpje is opgenomen tijdens ons bezoek aan het noorden van Uganda. Op 6 mei bezochten we o.a. een groep van de Mother's Union in een vluchtelingenkamp bij Gulu.
Net als op andere door ons bezochte plekken kregen we hier weer een aantal zeer aangrijpende verhalen te horen. Ik kan je verzekeren dat het moeilijk kan zijn om hier met droge ogen naar te luisteren. Na de verhalen trad er een groep van de Mother's op met zang en dans. Al snel ging één van onze Ugandese gastvrouwen die meegereisd was naar het noorden meedoen. Ook hier gold "als er één schaap over de dam is..." en zoals je kunt zien in het filmpje deden wij als Nederlandse meiden ook allemaal mee. Dat was erg leuk om te doen en werd volgens mij ook wel gewaardeerd door de mensen. Zelf hadden we er in ieder geval veel lol om, het gaf voor mij een gevoel van verbondenheid met deze mensen en is één van de top momenten van deze reis geweest.

African Spirit

Afgelopen maandag bracht ik, samen met onze dochter Ilse, een bezoek aan het theater in Haarlem. Daar was een optreden van het Soweto gospel choir. Een koor dat bestaat uit 26 personen, allemaal met een prachtige stem, ook diegenen die een instrument bespeelden. Er werd ook veel op de djembe gespeeld, zodat ik dat niet hoefde te missen al speelde ik zelf dan niet die avond. Het concert begon met de opkomst van het koor van achteruit de zaal. De tekst die ze daarbij zongen herkende ik warempel ( nou ja, de eerste woorden dan); Go siame. Dat betekent zoiets als : Het ga je goed, ga met God. Het liedje waar de clip mee begint kende Ilse ook. En wat werkelijk ontroerend mooi was, is hun uitvoering van Amazing Grace.
Natuurlijk kon ik het niet laten om na afloop een dvd van de uitvoering aan te schaffen, zodat ik nog eens na kan genieten van deze schitterende avond.

Mee naar het "werk" van m'n dochter

De volgende ochtend, na een goede nachtrust, eerst ontbeten. Daarna gingen we op pad naar het dorp. Ilse probeerde om de nachttrein naar Francistown te regelen. Dat is niet helemaal gelukt en ze zou het nu telefonisch proberen. Verder bezochten we twee plaatselijke supermarkten. Dat is toch wel even iets anders onze A.H. of Dirk. Het assortiment viel me, vooral bij de Spar, niet eens zo heel erg tegen. Omdat ze daar niet alles hadden wat Ilse nodig had moesten we ook nog naar de concurrent. Wat een drukte daar zeg. Onderweg kwamen we ook nog langs de plaatselijke bibliotheek! Helaas was die niet open, anders had ik wel even een kijkje genomen.
's Middags ben ik met Ilse mee geweest naar de kidsclub. Deze wordt gehouden in de tuin van een wat exentrieke Engelsman. Samen met collega Potlako doet Ilse daar allerlei spelletjes met de kinderen. Voor deze middag had ze ballonnen meegenomen. Daar kan je leuke spelletjes mee doen, de kinderen vonden het in ieder geval prachtig. Na afloop bracht Dave ons naar het centrum van het dorp. In het Internetcafe hebben we eerst allebei de busreis voor onze terugreis naar Johannesburg geregeld. Toch wel fijn dat dat al in orde was. Met de taxi weer naar huis. Ik heb nog nooit zo vaak in een taxi gezeten als hier in Botswana. Nou ja, taxi. Het is een personenauto die een vaste route rijdt tegen een vast bedrag, 3 pula. Kom daar in Nederland maar eens om. Het was Ilse's kookbeurt. Gelukkig hadden we voor we 's middags op pad gingen al het één en ander voorbereid. Ook deze dag weer op tijd naar bed.

Dinsdag ben ik eerst met Ilse naar de day-care gewandeld en hebben we bij Corine op de groep gekeken. Leuke kindjes allemaal hoor.We bleven niet te lang, dat zou maar teveel afleiden. Ilse had nog wat te regelen op kantoor, dus dat werd onze volgende stop. Ik heb daar kennis gemaakt met de mensen van YFC, E.J. en z'n vrouw Kukus en ook met de lokale leiders. De lunch gebruikten we thuis. En 's middags gingen we weer naar de Day-care voor het afternoon programma. Terwijl Ilse binnen wat aan het klaarzetten was had Corine een vergadering in het kantoortje. Ondertussen kwamen de kinderen het terrein op. Ze hebben daar een prachtige ruimte met een aantal leuke speeltoestellen. Ik zat lekker op een stoel in de schaduw, het mag daar dan wel winter zijn geweest toen ik er was, ik vond het nog best warm. De kinderen is geleerd om als ze het terrein op komen de juffen te begroeten. Dus ze kwamen ook naar mij toe; "good morning teacher, how are you"En ik heb nooit juf willen worden!! Nu vond ik het wel heel schattig hoor. In de klas liet Ilse de kinderen eerst iets maken voor de verjaardag van Corine. Ik stond op de uitkijk of ze er nog niet aan kwam. Het laatste kind was bijna klaar toen ze binnen stapte. Ze had het niet gemerkt en de kinderen hebben ook niets gezegd toen ze vroeg wat ze met Teacher Ilse hadden gedaan.
's Avonds waren we uitgenodigd voor een braai bij E.J. en Kukus. Dit om Martin te verwelkomen en ook omdat ik er was. Het was een half uurtje rijden naar hun huis. Het was erg gezellig, het zijn leuke mensen.

Villagephones

Gisteravond zag ik bij het RTL nieuws een item over de zogenaamde Villagephones. Als voorbeeld werd Uganda genoemd. Ook werd er gezegd dat de Afrikanen toch ook steeds vaker mobieltjes hebben. Dat kan ik na twee bezoeken aan dit continent zeker beamen. Vooral in Uganda zeiden wij wel eens tegen elkaar dat ze daar met een mobiel in hun handjes geboren worden. Zelfs in het Noorden zag je bijna iedereen met zo'n ding. Toch kan ik me bij het principe van de Villagephone ook wel iets voorstellen. Onderstaand filmpje werd gisteravond gebruikt ter ondersteuning.
http://www.youtube.com/watch?v=KM6F1dJKBAg

Zondag: een kerkdienst en de eerste dieren

Na een redelijke nachtrust was het de volgende dag al weer bijtijds opstaan. Samen met Ilse, Corine en Martin zou ik naar de kerk in Gabarone gaan. Dat is toch nog een uur rijden en de dienst begon om 10.00 uur (of was het nu 9.30). Het was een dienst van de O.B.C. (Open Baptist Church). Leuk om een keer meegemaakt te hebben maar om heel eerlijk te zijn: geef mij maar onze eigen Ark, daar voel ik me toch beter thuis. Na de dienst, waar Martin zich als nieuwkomer moest voorstellen nog even rondgekeken. Daarna zette Corine ons af bij een winkelcentrum in de stad. Ilse had daar afgesproken met Ant, iemand uit het bestuur van YFC Botswana. Deze man had ze om advies gevraagd over uitstapjes in de omgeving. Dat was toen gelijk geregeld. Hij nam ons mee voor een lekkere lunch en daarna bezochten we het Gabarone Game reserve. Voordat we echter op pad gingen konden we nog even wat rondkijken in het winkelcentrum, we waren keurig op tijd. In een boekhandel liepen we Ant tegen het lijf en toen konden we op weg naar de lunch. Dat was in een soort van tuincentrum waar ook een restaurant bij was. Het was een mooie omgeving en de lunch was prima. Vooral het verse mandarijnensap smaakte naar meer. Ook het tweede glas ging er goed in.
Na de lunch gingen we naar het eerder genoemde Game Reserve. Een vrij klein park, maar gezien de tijd die we hadden was dat de beste keus volgens Ant. Hij waarschuwde dat we misschien niet al te veel dieren zouden zien omdat we midden op de dag gingen. Hij ging normaal aan het eind van de middag. Achteraf zei hij dat het misschien toch niet zo'n gek idee was geweest midden op de dag te gaan. We hebben namelijk redelijk veel dieren gezien. O.a. verschillende soorten Antilopen (o.a. de Kudu die je blijkbaar niet zo snel ziet). Ook zagen we struisvogels, apen, wrattenzwijnen (Pumba's) en zebra's. Zelfs voor onze gastheer een bijzonderheid. Hij wist wel dat ze daar zaten maar had ze zelf nog nooit gezien. Na een tijd rondgereden te hebben stopten we bij een soort van meertje. Daar trok Ant drie stoelen en een grote koelbox achteruit de auto. We hebben onder het genot van een koel drankje en lekkere chocolaatjes heerlijk een half uur naar allerlei vogels zitten kijken. Al met al vond ik het een hele geslaagde middag. We werden weer keurig thuis afgezet. De huisgenoten hadden nog een restje macaroni over en dat konden wij nog lekker opeten. Het was weer vroeg (voor mijn doen dan) toen ik naar bed ging.

Nog een reisdag

Na een redelijke nachtrust werd ik toch ook op tijd weer wakker. Ik heb nog wat na liggen doezelen in bed, voor zover dat mogelijk was met die overtrekkende vliegtuigen. Nadt ik opgestaan was eerst nog maar eens een lekkere douche genomen want wie wist wanneer ik daar weer aan toe zou komen. Het ontbijt was al net zo gevarieerd als het diner van de avond ervoor. Het was dus wat dat betreft een goede start van de dag. Bij de receptie geïnformeerd of het mogelijk was een taxi naar het busstation te bestellen. Dat bleek geen probleem te zijn. Afgesproken dat ik om uiterlijk één uur zou vertrekken. Ik haalde dus maar mijn bagage van de kamer en pakte weer het boek. Lekker hoor zo'n reis waarbij je veel moet wachten. Je komt eens aan lezen toe. Ook nog een kopje koffie erbij, ik zat prima. Totdat Ilse mij een berichtje stuurde. "Mama, heb je er erg in dat de bus niet om twee uur maar al om één uur vertrekt?" Ja, dat komt er dus van als je je papieren niet goed naleest. Daar stond inderdaad ook één uur. Geen probleem, de taxi zou een uur eerder mij op komen halen. Terug naar het boek dan maar.
Tegen twaalven begon ik toch af en toe maar eens stiekem te kijken of ik al een taxichauffeur zag bij de balie. Maar nee hoor, er zat alleen een jonge man bij het bureautje van de boekingsjuffrouw. Die was er zelf niet dus hij zou wel haar waarnemer zijn. Klein misverstand. Hij bleek dus wel degelijk de chauffeur te zijn die mij naar het busstation zou brengen. Uiteindelijk dus toch wat overhaast het hotel uitgerend om nog net een half uur van te voren bij het busstation aan te komen. Daar eerst op zoek naar het loket van Intercape, de maatschappij die naar Gabarone rijdt. Onmiddellijk hierna maar in de rij bij de juiste deur gaan staan. Zoveel tijd had ik niet meer over. Toen de poort open ging stond ik bijna vooraan. Er stond nog een redelijke grote groep blanken in de rij maar die hoorden bij elkaar en lieten mij voorgaan. Het bleek een reisgezelschap Italianen te zijn die net waren aangekomen voor een rondreis van een maand door een aantal Afrikaanse landen. De bus zag er vrij redelijk uit. Ik kwam naast een jonge dame terecht waar ik helaas niet zoveel aanspraak aanhad. Ze zette vrij snel haar Ipod op. In een bus lezen vind ik niet zo prettig dus het boek bleef gedurende de reis in mijn tas. Na een aantal uur was er even gelegenheid om de benen te strekken en bij een wegrestaurant wat te eten te kopen. Dat heb ik ook maar gedaan want door mijn snelle vertrek uit het hotel had ik geen gelegenheid gehad om nog iets te eten. Na een minuut of twintig ging de bus weer verder.
Om een uur of half zeven(ik geloof zelfs nog iets eerder) kwamen we bij de grens. We moesten er allemaal uit en ook de bagage werd uit de bus gehaald. Met de bagage moesten we eerst een kantoortje aan Zuid-Afrikaanse kant in om een formuliertje in te vullen. Daarna liepen we zo'n 200 meter over niemandsland en gingen aan Botswaanse kant een ander kantoortje in. Hier moesten we het formuliertje inleveren en kregen we een paar stempels in ons paspoort. Eenmaal buiten het kantoor was het wachten tot iederen op deze manier de grens was gepasseerd voordat de bus weer ingeladen werd. Dit was toch een oponthoud van ruim een half uur. Nadat we eindelijk weer allemaal in de bus zaten was het nog een uur rijden eer we in Gabarone aankwamen. Keurig op tijd overigens (niet echt Afrikaans dus). Daar stond een heel welkomstcommitee op mij te wachten. Ilse was er samen met Corine (die reed de auto). Olga was de hele dag al in Gabarone geweest. Omdat Martin nog maar twee dagen hier was vonden de dames het niet zo leuk voor hem om hem dan al een hele tijd alleen in huis te laten dus hij was ook meegekomen. Het was nog een zeker een uurtje rijden voor we in Mochudi aankwamen. Eenmaal daar maakte ik de eerste keer het avontuur met de garagedeur mee. Het is namelijk nog al een hele toer om een auto in de garage te krijgen. De deur heeft nogal een gebruiksaanwijzing. Je hebt inmiddels vier mensen nodig om 'm open te houden terwijl nummer vijf dan de auto in de garage zet. Eenmaal binnen wees Ilse mij eerst de kamer waar ik een paar dagen zou slapen. Eten hoefde ik niet echt meer, maar een kopje thee ging er nog wel in. Niet al te laat kwam er dan ook een eind aan reisdag nummer 3.

Reisdag 2

De volgende ochtend, met inmiddels 2 uur tijdsverschil, gingen de lichten weer op tijd aan. Omdat het zo erg vroeg was zat een ontbijt er kennelijk niet in. Om half zeven landde het toestel in Dubai. Daar was het al ruim 35 graden. Gelukkig merkte ik daar niet zo heel veel van omdat ik niet echt naar buiten hoefde. Ik hoefde alleen maar ruim 4 uur te wachten op het vliegveld op mijn transfer naar Johannesburg. Nou, dan kon ik lekker even gaan zitten en nog wat lezen in mijn boek zou je denken. Vergeet het maar. Zitten was er niet bij. Wat een enorme drukte op dat vliegveld zo vroeg zeg. Er waren stoelen zat alleen waren die allemaal bezet. Of er zat iemand op of er lag iemand onder te slapen. Ik heb nog nooit zoveel mensen op de grond zien liggen slapen. Omdat ook nog niet duidelijk was van welke gate mijn volgende toestel vertrok zat er niet veel anders op dan maar wat heen en weer te slenteren. Toen ik toch wel erge trek kreeg ben ik op zoek gegaan naar een gelegenheid waar ik zoiets als een ontbijtje zou kunnen krijgen (en dat dan ook nog te betalen was met creditcard, want ik had natuurlijk niet de munteenheid uit de Verenigde Arabische Emiraten. Het ontbijt was ook een gelegenheid om eventjes op een stoel te kunnen zitten. Tegen mijn gewoonte in ook maar een kop koffie bij het ontbijt genuttigd. Ik moest nog wel een aantal uren wakker zien te blijven. Daarna weer verder geslenterd en toen eenmaal bekend was waarvandaan het vliegtuig vertrok daar wat op de grond gezeten. Na ruim 4 uur wachten vertrok dan eindelijk de volgende vlucht richting Zuid-Afrika. Geen noemenswaardige vertraging dus dat liep lekker. In de aankomsthal eerst geprobeerd wat Rand te pinnnen maar dat lukte niet. Dan maar de shuttlebus naar het hotel opgezocht. De man die mij dat busje wees was niet zo tevreden met de fooi die ik hem gaf. Meneer vond euromunten eigenlijk niet goed genoeg. Jammer dan, hij moest het er mee doen. De chauffeur van het busje was zo aardig om eerst met mij langs een pinautomaat te rijden die wèl mijn creditcard accepteerde. Om vijf uur was ik dan in het hotel. Dat zag er helemaal niet verkeerd uit. Een luxe badkamer met bad en douche en een lekker bed. Ik ontdekte het gemak van een eigen creditcard. Zoveel contant geld had ik eigenlijk helemaal niet nodig. Na een lekker bad ging het diner er prima in. Het was erg uitgebreid en lekker en (bleek achteraf) ook helemaal niet zo duur. Ik ging niet al te laat naar bed en toen bleek het enige minpuntje van het hotel. Het lag precies onder de aanvliegroute naar het vliegveld van Johannesburg. Gelukkig was ik zo moe dat ik toch wel redelijk snel in slaap viel.

Weer terug van het tweede avontuur

Sinds zaterdagavond ben ik dan weer thuis, terug van mijn tweede Afrikaanse avontuur. Heel anders dan het eerste maar minstens net zo leuk. Het was goed om na zo'n vijf maanden onze Ilse weer te kunnen zien en spreken. Fijn om nu met eigen ogen te zien waar ze deze periode mee bezig is geweest. Ook de paar dagen vakantie in het Noorden van Botswana waren erg de moeite waard.
Laat ik maar bij het begin beginnen.
Op 31 juli vertrok ik 's middags met de trein richting Dusseldorf. Ik had mezelf de luxe veroorloofd van een 1e klas kaartje. Alleen was de airco niet 1e klas. In de coupe waar mijn zitplaats was gereserveerd was deze namelijk uitgevallen. En dan zit je toch echt niet zo lekker. Dat was snel opgelost want in een andere coupe was nog wel plaats over.
Mijn kaartje was tot Duisburg, dus daar moest ik nog een kaartje naar het vliegveld kopen. Dat was avontuur nummer 1 van deze reis. Ik had al van Wouter begrepen dat de automaat wat moeilijk te bedienen was. Eerst dus maar eens bij de servicebalie vragen hoe ik dit moest aanpakken. Nu, bij de automaat dus. Ja meneer, maar die neemt mijn kaart niet. Tot zover de service van de Deutsche Bundesbahn. Want verder kwam ik niet bij deze meneer. Gelukkig zag ik ook nog zoiets als een loket. Dus daar maar in de rij gaan staan. Nee mevrouw, dan moet u bij de automaat zijn of bij de servicebalie vragen. Gelukkig bedacht ik om te vragen of er ook cash betaald kon worden bij de automaat. En ja hoor, dat kon ook nog. Ik had net voldoende muntgeld in mijn portemonnee omdat bedrag op te kunnen hoesten. Inmiddels stond nog steeds dezelfde dame bij de automaat die er ook al stond toen ik bij het loket kwam. Dat beloofde niet veel goeds dacht ik. Laat dat nu dan eens een keer meevallen. Ik was vrij snel klaar met het kopen van een kaartje. Volgende stap was het vinden van de trein naar het vliegveld. Dat ging allemaal redelijk vlot en ik hoefde ook niet zo lang te wachten tot er een trein kwam. In deze trein was het wat lastig om mijn bagage ergens neer te zetten maar met hulp van een aardige jonge dame lukte dat ook. Het volgende station moest ik er al weer uit en ik had natuurlijk geen conducteur gezien. Ook in Duitsland betaal je dus niet om gecontroleerd te worden maar om vervoerd te worden. Het bleek dat ik nog met een soort kabeltreintje verder moest naar het vliegveld. Dat leverde ook niet zo'n probleem op.
Eenmaal op het vliegveld begon het lange wachten. Nog meer dan vier uur voordat mijn vliegtuig zou vertrekken. Eerst maar eens er bij gaan zitten om te kijken waar de balie van Emirates was. Dat bleek recht voor mijn neus te zijn. Toen maar het eerste boek uit mijn tas gepakt en een poos gelezen. Ook even wat gedronken en nog meer gelezen. Na een paar uur was er enige activiteit bij de balies te bespeuren en kon ik mijn bagage afgeven. Ik hoefde niet meer in te checken want dat had ik thuis al gedaan. Dan maar doorlopen door de douane. Kleine vergissing bleek achteraf. Het toestel vertrok van een pier bij hal C. Daar was dus bitter weinig te beleven. Er was welgeteld één dutyfree shop, één boekwinkel en één restaurant. Er bleef dus niet veel over dan daar maar eens een hapje te eten en ergens te gaan zitten om nog maar eens wat te gaan lezen. Gelukkig was het boek "De tolk" erg boeiend. Zo ging de tijd nog redelijk snel. Terwijl ik zat te wachten kwam het vliegtuig aan de gate. Wat later dan gepland, maar ook weer niet zo heel veel, vertrok ik dan richting Dubai. In het vliegtuig kregen we eerst nog iets te eten en te drinken en even later gingen de lichten uit. Einde van een eerste reisdag.

Even snel

Even snel vanuit het verre Afrika een berichtje, zonder foto's want dat wordt toch echt te ingewikkeld. Ik heb het hier prima naar mijn zin. Ben samen met Ilse in het uiterste noorden van het land op vakantie geweest. Dat was echt prachtig. Op de foto's zullen jullie even moeten wachten maar wat in het vat zit verzuurd niet. We hebben een paar hele mooie tochten gemaakt, een per boot en een met de auto. Toen hebben we echt een heleboel gezien; olifanten, nijlpaarden, buffels, giraffen, verschillende soorten antilopen, apen, veel verschillende soorten vogels, wrattenzwijnen en nog meer. En ook heb ik een heleboel foto's van mooie zonsondergangen. De lodge waar we logeerden was ook heel erg mooi. Wij hadden dan wel een gewone tent, maar toch konden we gebruik maken van de overige faciliteiten en die waren niet verkeerd. Op zondag hebben we ons laten verwennen in de beauty-salon. We hebben twee keer in het restaurant gegeten en ook een keer daar gelunchd. Naar Nederlandse begrippen is het allemaal redelijk goedkoop. De reis naar en van het Noorden was ook al een avontuur op zich. Nog nooit zoveel in een bus gezeten en hoe. Dat verhaal komt later wel, mijn tijd op het internet zit er bijna op. Nu kan ik dit verhaal nog publiceren.
Morgen ben ik al weer aan de terugreis begonnen, daarover later meer.

Nog eventjes

Nog eventjes en dan is het zover. Ik ga vandaag op pad naar Afrika. De koffer is gepakt, de rugzak en handtas staan klaar. Alle papieren zijn geregeld. Gisteravond ingecheckt, dus dat hoeft vanavond ook niet meer op het vliegveld. Op beide vluchten zit ik bij een raampje. Nou maakt dat op de 1e vlucht nog niet zoveel uit. Ik hoop dan toch een poosje mijn ogen dicht te kunnen doen. Afwachten wat daar van terecht komt. Ilse zou vandaag vast wat gaan reserveren voor de vakantie. Ik zie wel wat de komende weken mij/ons gaan brengen.
Ik ga er vanuit dat ik pas weer wat kan melden als ik half augustus terug ben. Dus tot dan moeten mijn "trouwe lezers" het zonder mij doen. In Afrika zal ik op zoek gaan naar j.o. voor Anna en naar bibliotheken voor schrvdzs. Jullie horen weer van mij.

Een paar foto's.

Op verzoek van schrvdzs een paar foto's van een bibliotheek. Wel anders dan zij zelf beschrijft in haar blog, maar toch. Er staan boeken en er is zowaar is te vinden als een Siso indeling. De eerste twee foto's zijn gemaakt bij de bibliotheek van de secundary school op het terrein van het Spiritual Centre. Foto nummer drie is in de primary school genomen. Leuke prentenboekjes hebben ze daar, ook eentje van Marcus Pfister zag ik staan! De laatste foto is gemaakt in de bibliotheek/computerlokaal van Kayda, het project met straatkinderen in de sloppenwijken van Kampala. Dit jongetje wilde wel even de computers voor ons demonstreren.

De laatste dag: einde van het 1e avontuur

De volgende ochtend werden we om 05.00 uur door onze vriend Jozef geroepen. Wij hadden zelf de wekker om 4.45 uur gezet en waren dus al wakker. Het was een kwestie van even de toilettas in de koffer/tas doen en de boel op slot. We konden in de gemeenschapsruimte nog een kop thee nemen. Ondertussen werd er alvast wat grotere bagage in de bus gezet. Even over half zes reden we dan toch echt weg. Een uurtje later waren we op Entebbe airport. En, ongelooflijk maar waar, toen we net uitgestapt waren en onder het afdakje stonden begon het enorm te regenen en te onweren! Net als bij onze aankomst. Alles werd door Abdul en Isaac weer uit de bus gesjouwd. We namen afscheid van de meegereisde Ugandezen die nog een afscheidslied voor ons zongen. Van ons kregen ze voor de laatste keer "Flowers".
Met 10 man inchecken kost even tijd maar het verliep toch nog redelijk vlot. Koos en Irene moesten voor de douane hun koffer openen. Toen begon het lange wachten. Het bleek namelijk dat het vliegtuig uit Londen door het slechte weer eerst een tussenlanding moest maken in Nairobi.
Het gevolg van het lange wachten op een vliegveld is dat je dan maar weer eens langs de winkeltjes loopt om nog wat te shoppen. Onze buit bestond uit o.a. nog twee beeldjes voor de jongens, een t-shirt voor onszelf en een fles cognac. De t-shirts hebben de aardige tekts "No hurry in Africa". Uiteindelijk vertrokken we met ruim drie uur vertraging. De vlucht verliep verder normaal. We hadden in Londen nog net tijd om even een kop koffie te nemen voor we het vliegtuig richting Amsterdam instapten. Redelijk op tijd zijn we daar geland. Bij de bagageband begon opnieuw het wachten. Het duurde even voordat we (bijna) alle bagage hadden. Uiteindelijk bleek dat de koffer van Irene nog in Londen was achtergebleven. Inmiddels hadden we al de nodige afhalers gespot. Ook Wouter en Bas waren naar Schiphol gekomen om ons af te halen.
Na een lange en toch wel vermoeiende reis waren we om ongeveer half twaalf eindelijk thuis. Vol met indrukken en verhalen en met een heleboel foto's. Het is een ervaring geworden die ik voor geen goud had willen missen. Uganda zie ik hopelijk ooit nog eens terug.

Dag 15: toch nog een drukke dag

Het was deze dag vroeg opstaan. Er stond ons in Kampala ook nog een programma te wachten en we hadden een lange reis voor de boeg. We stonden om half zeven allemaal buiten. De chauffeurs hadden bij ons in het hotel geslapen, dat scheelde toch weer tijd. Nu was het wachten alleen op de dames. Niet eens zo heel veel later gingen we dan toch op pad. Onderweg werden de vrouwen uit Gulu zelf nog opgepikt. Ook reed er één van de predikanten mee die we ontmoet hadden.
Vandaag waren we op zo'n tijdstip bij de brug over de Nijl dat we wel meer apen hebben gezien. Zeker toen er wat eten uit de bus gegooid werd kwamen er een aantal te voorschijn. En dat hadden we nu dus niet moeten doen bleek even later. Over de brug werden we door een bewaker tot stoppen gemaand. Chauffeur Abdul moest praten als brugman. Er werd wat geld toegestopt zodat we weer verder konden. Het geld was een boete voor een aantal stoelen in de bus die niet in orde zouden zijn, een boete voor het voeren van de apen en een boete omdat de predikant (in het zicht van de bewaking) ging staan plassen. Hoe stom kan je ook zijn. We begrepen dat we er nog goed vanaf kwamen. Het schijnt ook voor te komen dat je je fototoestel of filmpje moet inleveren. Maar met de veiligheidstraining in het achterhoofd die we hier in Nederland gehad hadden bleven we allemaal net doen alsof het ons niet aanging. Na dit oponthoud gingen we weer verder. We stopten een paar keer voor een short call en een keer namen we een koffiestop. Het was bij een niet onaardig wegrestaurantje waar ook een motel bij hoorde. Hier kocht ik ook nog een keer de andere Ugandese krant, dit ter vergelijking van het exemplaar dat ik de dag ervoor had gekocht.
Na een lange reis arriveerden we om een uur of twee (of misschien was het ook wel iets later) weer bij het Spiritual Centre. Daar werden we weer allerhartelijkst begroet. We kregen even de tijd om onze spullen weg te zetten. De lunch stond al op ons te wachten. Elias had zich weer uitgesloofd om er iets lekkers van te maken. En ik moet zeggen dat het toch één van de betere lunches was gedurende deze reis. Na de lunch was het eigenlijk direct tijd om te gaan evalueren. Iedereen kreeg de gelegenheid om zijn of haar zegje te doen over de afgelopen dagen. Hierbij was Grace ook nog even aanwezig. Cornelius had helaas geen tijd om te komen.
De evaluatie ging bijna direct over in het diner. Tja, dat was even doorwerken. We wilden het namelijk niet al te laat maken omdat we de volgende ochtend om half zes in de bus moesten zitten om naar het vliegveld te gaan.
Na het diner kwamen al onze overgebleven Nederlandse souvenirtjes op tafel. Zo konden alle aanwezige Ugandezen nog iets uitkiezen en hoefden wij het niet allemaal meer mee te nemen. Ook boden we een bedrag aan overgebleven Ugandese shillingen aan. Wij hadden er toch niets meer aan (een klein bedrag hielden om nog een kop koffie o.i.d. te kunnen kopen) en de Mothers kunnen er nog niets nuttigs mee doen.Voordat we gingen slapen werd er eerst nog een olijfboompje geplant naast het guesthouse. Dit als teken van verbondenheid met elkaar. Niet lang hierna zochten we allemaal ons kamertje op. Het was onzin om voor die korte nacht de klamboe nog op te hangen. We hadden uberhaupt niet veel muggen gezien gedurende de afgelopen periode.

Dag 14: terug naar Kampala of...

Deze woensdag zouden we, na het bezoek aan de school van Manjeri en een groep vrouwen, weer terug gaan naar Kampala. Maar eerst 's ochtends naar de school van Manjeri. We hadden een tas vol kadootjes bij ons voor de kinderen om mee te spelen. Op de kamer zaten we eerst nog allerlei stickers te plakken op loopklossen en ballen op te pompen. Het was een hartelijke ontvangst op het schoolplein. Manjeri heeft de kinderen goed onder controle. De diverse leeftijdsgroepen traden ieder op hun eigen manier voor ons Mzungu's op. De allerkleinsten vond ik toch wel heel erg schattig met hun rokjes van vuilniszakken gemaakt. Je moet er maar op komen. Ook geweldig aandoenlijk was het meisje dat voor de rest van de groep het volkslied stond te zingen. Na een soort van poppenkast voorstelling gaven we de kado's en hebben we nog een poosje met de kinderen gespeeld. Enig om ze te zien stuntelen met de loopklossen. Skippyballen ging een aantal wel al vrij snel af. Ook succesvol was Twister. Hierna moest er nog voor de lunch gezorgd worden. Wij werden in het centrum van Gulu afgezet zodat we nog wat souvenirs konden kopen. Eén winkel in het straatje was vast erg blij met ons. Bijna iedereen heeft er wel wat gekocht. Van speelgoed voor de kleinkinderen, tassen, kettingen tot beelden aan toe. We gingen eerst naar de hoek terug waar we uitgezet waren. Daar was uiteraard nog geen bus te bekennen. Toen nog maar even over de iets verderop gelegen markt gewandeld. Op het hoekje kregen we een zitplaats aangeboden van de winkeliers die daar zelf eerst zaten. Ik mocht ook nog even op een klein schattig babytje passen. De heren van onze groep kochten aan de overkant nog wat te drinken. Ondertussen was de bus nog nergens te bekennen. Uiteindelijk besloot Alice om maar te bellen en te zeggen dat ze ons maar bij haar restaurantje moesten ophalen. Wij achter Alice aan op pad door Gulu. Onderweg kocht ik nog een Ugandese krant. Altijd leuk om eens in te kijken (de krant is in het Engels, dat leest natuurlijk wel makkelijker dan het Luganda of een andere taal uit het land). Bij Alice kregen we nog iets te drinken. Even later bleek de bus ook gearriveerd en konden we instappen.
Bij een soort van gemeenschapsgebouw zat weer een hele groep vrouwen op ons te wachten. Ik herkende een aantal dames uit het kamp, o.a. de mevrouw die haar verhaal verteld had. Het koor dat we de dag hiervoor hadden gehoord trad ook hier weer op. Bijna hetzelfde repertoire waardoor we bijna mee konden zingen. Het was deze keer niet zo'n heel uitgebreide maaltijd want er was tenslotte voor de lunch gezorgd. Toch ontkwamen we er ook hier niet aan iets te gebruiken. Hierna gingen we naar buiten. Eerst maar eens op zoek naar het minst ruikende toilet. Hier in de buitenlucht gaan was geen optie omdat er aan alle kanten mensen konden kijken. Inmiddels was het grote wachten weer begonnen. Manjeri, Alice en Grace zouden mee terug gaan naar Kampala voor de afsluitende bijeenkomst. De dames moesten alleen nog "eventjes" hun spullen halen. Maar ja, Afrika he, dat eventjes liep natuurlijk weer vreselijk uit de hand. Het was uiteindelijk al zo laat geworden dat de heren chauffeurs het niet verantwoord vonden om nog te gaan rijden. Besloten werd te kijken of toch weer in hetzelfde hotel terecht konden. Ook zouden we nog bij daglicht nu het huis van Manjeri gaan bekijken vonden wij. Zo gezegd zo gedaan. Het hotel werd besproken. De lunch konden we gebruiken in een soort wegrestaurant, op voorwaarde dat we daar wat drinken gebruikten. Geen probleem, het bier smaakte best. We gingen nog een keer naar Manjeri. Haar broer liet ons het oude station zien dat vlak bij hun huizen ligt en vertelde wat over de geschiedenis. Toen het begon te schemeren zijn we weer richting hotel gegaan. Wij hadden wel gezegd dat we niet hoefden te eten in het hotel. Wat fruit en wat te drinken vonden we meer dan genoeg. Ook vonden wij dat de chauffeurs in hetzelfde hotel moesten verblijven (op onze kosten) zodat ze een goede nachtrust zouden hebben. In de bar van het hotel dronken we nog wat en één van de chauffeurs gaf nog een speech. Korte inhoud: Hij vond ons zo aardig en het was zo leuk om ons te rijden. Niet al te laat gingen we naar bed. De volgende dag zouden we vroeg opstaan omdat we toch wel om een uur of twee weer in Kampala bij het Spiritual Centre wilden zijn.

Het 2e avontuur: voorbereidingen

Nog 3 weken en dan is mijn tas al weer bijna gepakt voor het volgende avontuur. De reis naar Botswana begint nu toch wel heel erg dicht bij te komen. Alle tickets zijn geboekt. De complete reissom is inmiddels betaald aan Fox. Op 31 juli ga ik eerst met de trein naar Dusseldorf. Dat kost niet eens zoveel en is wel zoveel rustiger dan met de auto. Voor € 29,00 reis ik, 1e klas, binnen 2 uur naar Dusseldorf. Doordat ik vrij vroeg vertrek heb ik op het vliegveld wel wat lang de tijd. Misschien kan ik nog wel even de stad in, als ik mijn tas tenminste ergens kan stallen op het vliegveld. Om even over negen 's avonds gaat dan de vlucht naar Dubai. Volgens allerlei revieuw sites komt Emirates er goed vanaf, dus wat dat betreft verwacht ik geen problemen. Echt slapen kan ik toch niet op zo'n nachtvlucht, dan maar wat luxer dommelen. In Dubai moet ik even wachten (bijna 5 uur) voordat ik verder vlieg naar Johannesburg. Als het goed is word ik daar opgewacht en naar het hotel gebracht. Dat is wel lekker, een nachtje slapen in een goed bed. De volgende dag, dan is het inmiddels al 2 augustus, ga ik met de bus van Johannesburg naar Gabarone. Het spannendste moment lijkt me een taxi vinden die me naar het busstation brengt. Ach, dat kan ik natuurlijk altijd bij de receptie vragen. De busreis zijn de kosten ook niet voor deze reis, nog geen € 17,00. Eenmaal in Gabarone schijnt het nog een uurtje te zijn voordat we dan in Mochudi zijn. Nou ja, dat zien we dan wel weer, ik ben dan al een hele tijd onderweg. Wat we daarna gaan doen is nog niet helemaal duidelijk. Ik wil in ieder geval een keer met Ilse mee naar het Afternoon programme en naar de Day Care. Eens kijken of die kindjes in het echt net zo schattig zijn als op de foto's die ik tot nu toe van Ilse heb gezien
Dan zie ik misschien ook deze kleertjes wel die ze voor de kinderen hebben gekocht. Toch ook een erg lief en goed initiatief vind ik.

Dag 13: indrukwekkende bezoeken in Gulu

Vandaag, dinsdag 6 mei, bleven we in Gulu. Hier zouden we ook we ook weer diverse gemeentes gaan bezoeken. De lunch gingen we gebruiken bij Manjeri. Volgens de planning dan. Eerst gingen we op bezoek bij Alice. We werden daar rondgeleid door een trotse vrouw. Terecht kan ze trots zijn op haar stukje van de gemeenschap. Ze heeft het best goed voor elkaar. We ontmoetten o.a. haar moeder. Ook hier keken we bij een graanmolen. En net als die van gisteren werkte deze niet helemaal naar behoren. Na dit bezoek gingen we eerst langs het huis van Alice en daarna naar haar kerkgemeenschap (of misschien was de volgorde ook wel anders, maar ja, als je te lang wacht met je verhaal opschrijven heb je het soms niet helemaal meer op het juiste rijtje!). In de kerk hielden we ook weer een toespraak, we zongen en werden ook toegezongen. Daarna was het tijd voor de kado's. We kregen ieder persoonlijk een t-shirt uit Gulu. Voor de groep c.q. De Ark, kregen we een o.a. een vaandel met een bijbeltekst. Naast het huis van Alice zit een kantoortje dat we bezochten. Alleen Koos bekeek de bakkerij die hier ook is.
Hierna gingen we richting de kerk waar Manjeri bij hoort. Die lag een beetje in het niemandsland leek het wel. Dat komt omdat de mensen hier lange tijd niet naartoe durfden te komen vanwege de burgeroorlog. We werden vreselijk enthousiast ontvangen door een groep dansende en zingende kinderen. Geweldig was dat weer. Ook hier in de kerk volgde het vertouwde ritueel.
Het was de bedoeling dat we hierna bij Manjeri thuis gingen lunchen en daarna naar het IDP camp (vluchtelingenkamp) zouden gaan. Gezien echter het feit dat het programma weer vreselijk uitliep besloten we om eerst naar het kamp te gaan. Van de lunch zouden we dan het diner maken (zo hoefden we ook niet in het hotel te dineren). Vlak voordat we bij het kamp waren stopten we eerst bij een project. Nu eens niet iets met geiten of graanmolens. Hier werden stenen gebakken. Zelfs hier midden in de rimboe werden we ontvangen met zang en dans. De groep die hier ter verwelkoming stond ging lopend naar het kamp terug en wij volgden in de bus. We stopten vlak bij de kerk in het kamp. Eerst gingen we daar naar binnen voor gebed. De rest van het programma was buiten, voor de kerk. Ook hier kregen we weer een aantal testemonies te horen. Zeer aangrijpend was het verhaal van een jonge vrouw, die later de vrouw van één van de predikanten bleek te zijn. Na haar verhaal stortte ze in en werd ze heel lief door Proscovia geroost. Tineke en ik hebben haar nog een tijdje over haar rug geaaid. Je zou wel meer willen doen maar je weet niet wat. Even later stond ze weer fier vooraan tijdens het zingen en dansen. Om een beetje de verhalen van ons af te reageren gingen we maar mee doen. Daar moesten de mensen erg om lachen. 't Zal ook wel een gek gezicht geweest zijn, die Mzungu's die aan het dansen waren. Tot slot was er ook hier weer eten. Het begon al te schemeren toen we eindelijk terug gingen en het was al bijna helemaal donker toen we bij Manjeri aankwamen. Daar hebben we in haar "eetkamer" eindelijk de lunch/het diner gebruikt. Ze had erg haar best gedaan en het smaakte best. Na de maaltijd hebben we nog heerlijk buiten gezeten onder een prachtige sterrenhemel. Rien vertelde een mooi verhaal, dat vertaald werd door een broer van Manjeri. Dat was echt een hoogtepunt van de avond. Het gevolg van dit alles was dat we weer erg laat in het hotel waren. We dronken nog een biertje (of iets anders) en gingen naar bed.

Tussendoortje: leuk dagje uit

Gisteren een leuk (mid)dagje uit gehad. We hadden kaartjes voor de musical Les Miserables in Rotterdam.
We hadden geen zin om ons te haasten en gingen dus 's middags al op tijd op pad. Eerst even lunchen op de Grote Markt in Haarlem. Lekker in het zonnetje gezeten. Daarna met de trein richting Rotterdam. Nog wat succesvol geshopt. Allebei een afritsbroek erbij. Komt altijd van pas als je met vakantie gaat. Nog wat winkeltjes binnengelopen. We kwamen terecht bij Boekhandel Donner, dat was me een verrassing. Ik had wel eens van deze zaak gehoord maar wist niet dat deze zo groot was. Ik keek mijn ogen uit. Wat een boeken. 't Is dat we naar de schouwburg moesten en je dan een beetje onhandig zit met een tas met boeken. Anders waren er zeker een aantal over de toonbank gegaan en mee naar Hoofddorp gekomen. We hebben wel even boven op het terras een lekker sapje gedronken. Hierna op zoek naar een flappentap. Dat viel nog niet mee in zo'n druk winkelgebied. Hadden we er één gevonden was ie buiten werking. Even verderop was er gelukkig wel één. Het werd tijd om langzamerhand eens naar een eetgelegenheid uit te kijken. We kwamen terecht bij Basso en hebben daar een heerlijke pasta met zalm gegeten. Na dit eten onze wandeling voortgezet richting Het nieuwe Luxor. De zon scheen nog lekker dus dat was geen bezwaar. We waren goed op tijd en hebben aan het laatste vrije tafeltje nog een lekker kopje koffie gedronken op het terras van het restaurant. Ook maar voor in de pauze dit tafeltje gereserveerd, handig hoef je niet in de rij te gaan staan.
We hebben genoten van de voorstelling. Wat een show om te zien en wat een prachtige stemmen en mooie muziek.

(klein voorbeeldje van de musical).
Het was een lange zit. Zo lang dat we een stuk later thuis waren dan we ingeschat hadden. De metro reed net voor onze neus weg, daar moesten we dus een paar minuten op wachten. De trein richting Leiden vertrok gelukkig op tijd. Toen we echter in Leiden aankwamen reed de laatste trein die in Hoofddorp zou stoppen dus net weg. Dat hield in dat we een half uur moesten wachten op een trein naar Schiphol. Daar haalden we gelukkig net de bus, anders hadden we daar weer een uur gestaan. Nou ja, dat mocht de pret allemaal niet meer drukken, we hebben genoten van ons dagje uit.

Tussendoortje: Onverwacht bezoek

Weer een aardig geval van "toevallig" meegemaakt afgelopen weekend. Zondag heb ik mijn verhaal gepost waarin ik ook de CPA (concerned parents association)
heb genoemd. 's Avonds wordt er gebeld. Er is een meneer van deze stichting in het land voor een training. Hij heeft een paar dagen vrij en wordt 's maandags bezig gehouden door een tweetal dames van ons reisgezelschap. Of we zin hebben om 's avonds ook te komen eten. Deze meneer, Godfrey, hebben we ontmoet tijdens het diner in Lira. Zelf kon ik in ieder geval wel, moest wat Koos betreft nog even met hem overleggen omdat hij niet thuis was toen er gebeld werd. Er stond bij ons in de koelkast nog een onaangebroken bak aardappelsalade en die zou ik meenemen.
Zo gezegd zo gedaan. Maandagavond om even over zessen ( we blijven Nederlanders immers) stonden wij bij Elise, onze gastvrouw die avond, voor de deur. En ja hoor, de gasten uit Afrika ( er zou ook nog een man uit Burundi meekomen) waren er nog niet. Waarom verbaasde me dat nu toch niet? We zaten net lekker in de tuin toen ook de andere gasten arriveerden. We dronken eerst een glaasje en hadden een leuk gesprek. Het bleek dat ik die avond in Lira toch ook met Godfrey had zitten praten. Het was een aardige man die bevlogen over zijn werk voor de Association kon vertellen. Levi, uit Burundi, had dezelfde training gevolgd. Godfrey vertelde mij later dat hij Levi al eens eerder ontmoet had in Burundi op een of ander congres. Toen konden ze het ook goed samen vinden en het was voor allebei een aangename verrassing toen ze elkaar hier in Nederland weer tegenkwamen.
We hebben heel lekker gegeten en nog veel gepraat. Aan het eind van de avond namen we Godfrey en Levi nog even mee naar de Ark. Onderweg zei Godfrey nog dat hij nooit had kunnen vermoeden dat we sinds onze eerste ontmoeting, nog geen twee maanden geleden, elkaar vandaag weer zouden ontmoeten in onze gemeenschap. Dat kon ik natuurlijk niet anders dan beamen. Wie had dat nu ooit gedacht.
Er werden eerst een paar foto's gemaakt voor de kerk en daarna gingen we nog naar binnen. Levi kroop spontaan achter de piano om een stukje te spelen. We lieten beiden heren de kerk zien en voordat we weer naar buiten gingen ging Levi eerst nog even voor in gebed.
Daarna bracht Irene de heren weer naar het station op Schiphol. We hadden op deze manier een onverwacht leuke avond gehad, daar waren we het allemaal over eens.Dit is een foto van Angelina, de voorzitster van de CPA en dus de baas van Godfrey.

Dag 12: Van Lira naar Gulu

Voor deze dag stonden een aantal bezoeken een parishes op het programma. Eerst genoten we nog van een warme douche en een ontbijtje.Daarna gingen we dan op pad. De eerste gemeente daar waren we de avond ervoor ook even gestopt en toen al ontzettend hartelijk ontvangen. Terwijl we er echt alleen maar even uitstapten, zwaaiden (en geknuffeld werden) en weer verder gingen. Ook vandaag was de ontvangst weer allerhartelijkst. De begroeting begon wel bijna "gewoon" te voelen.
Er waren weer de nodige toespraken. We kregen bijvoorbeeld van diverse mensen een "testemony" te horen. Hierbij vertelden ze over hun (gruwelijke) ervaringen in de afgelopen jaren. Een van de dames die haar verhaal vertelde bleek voor te komen in het boek van Els de Temmerman "De meisjes van Aboke". Tijdens het diner van de vorige avond hebben we ook gesproken met mensen van de "Concerned parents association", die is opgericht naar aanleiding van dit hele gebeuren.
Het groepje waar ik bij zat hoorde het verhaal van een vrouw van (ongeveer) mijn leeftijd die ook haar familie kwijt is geraakt door deze ellendige toestand. Ze heeft nog één zoon over en die is net zo oud als onze jongste zoon. Toen ik me dat realiseerde moest ik wel even slikken.
Aanhet eind van de bijeenkomst in de kerk werd de eerste cheque overhandigd. We hadden d.m.v. allerlei acties (wandelen, fietsen, boekenmarkt) een heleboel geld opgehaald. Dat was verdeeld in 6 porties van € 1.000,--. De bedoeling was dat we een plan zouden krijgen waarin goed beschreven stond wat ze met het geld wilden gaan doen, waarom, wie er van profiteren konden etc. Bij deze eerste gemeente was dit voor ons niet helder genoeg en we hebben het geld dan ook nog niet onmiddellijk achter gelaten. We bekeken ook hier nog een project en daarna stapten we weer in de bus. Op naar de volgende gemeente. Het verhaal van de ontvangst etc. heb ik inmiddels al diverse keren weergegeven. Daar was in dit geval weinig aan toe te voegen.
Het verschil met de vorige gemeente was dat het plan hier wel voldoende onderbouwd was en dat we hier dus wel het geld hebben achtergelaten. We keken hier na afloop ook weer bij een tweetal projecten. O.a. een graanmolen. Wisten we eindelijk hoe zo'n ding er uit ziet. We hadden er vooraf al een heleboel over gehoord maar hadden eigenlijk geen idee wat we ons er bij voor moesten stellen.
Het was, zoals ook gewoonlijk, al weer veel later dan de bedoeling toen we weer de bus ingingen. Nu gingen we op pad naar Gulu. Dat was toch, mede door de slechte wegen, nog een heel eind rijden. Het was dus ook al donker toen we daar eindelijk aankwamen. Eerst werden de kamers verdeeld. Deze waren minder luxe dan in Lira. Maar er stonden in ieder geval bedden en er hingen klamboes. Ook douchen was hier mogelijk, al was dat dan met koud water. Toen iedereen z'n spullen weggebracht had gingen we naar de eetzaal. Daar hadden ze in dit hotel blijkbaar niet echt op gerekend. Met wat moeite werd er toch nog iets van een maaltijd neergezet. Om eerlijk te zijn had ik het niet erg gevonden om deze keer het eten maar over te slaan. Het was dus echt niet lekker. Gelukkig konden we nog wel iets te drinken krijgen. Een biertje ging er na al dat gereis en gehobbel in de bus toch wel in.
Om elf uur ging dus echt de stroom uit en moesten we met behulp van onze zaklantaarn de weg naar de kamers zien te vinden. Dat is iedereen gelukt en we konden van onze nachtrust gaan genieten.

46664: it's in our hands

Gisteravond kwamen wij thuis na een lekker etentje. Ik zette nog even de televisie aan en kwam terecht bij het concert voor Mandela.
Wat een geweldige man is dat toch. Bijna 90 jaar en nog zo'n uitstraling. Het was echt een kippenvelmoment voor mij toen hij het podium opkwam.

Natuurlijk kan je zien dat hij de jongste niet meer is, maar toch. De kracht die hij uitstraalt, ongelooflijk. Leve you tube, nu kan ik z'n speech nog eens terugkijken.
Het concert zelf was trouwens ook niet verkeerd. Ik heb het dan niet helemaal gezien en ik ben ook niet gecharmeerd van alle muziek die er te horen was, maar het was genieten. Een Zuid-Afrikaanse artiest, Vusi Mahlasela en Bebe Cool, een Ugandese(!) reggae-artiest sprongen er voor mij uit. En niet te vergeten Queen. Fredde Mercury mag dan wel dood zijn maar die Paul Rodgers doet het ook niet slecht.
Kortom, het was een onverwacht aangename televisieavond.
Mr Mandela, van harte gefeliciteerd. U bent mijn held.