Voor Anna

Deze vond ik op de site waar schrijver ook haar muis vond. Zijn de j.m. ook zo dapper vraag ik me af. De poes slaapt wel, maar echt vriendelijk vind ik 'm nog niet om te zien.

Klein zijsprongetje

Deze keer eens niet iets over mijn reizen naar Afrika of een boek over Afrika. Deze week zag ik tijdens mijn bestelwerkzaamheden weer het boek "De Upside van Down" voorbij komen. Vorig jaar, toen het net uit was stond er een artikel over in o.a. het zaterdag magazine van de Volkskrant en ik had toen al het idee om dat boek eens aan te schaffen. Voor wie niet weet waar ik het over heb. Het is een boek van de fotografe Eva Snoijink. Ze heeft ruim 100 kinderen met het syndroom van Down gefotografeerd. Bij het artikel in de krant stonden een aantal van deze foto's. Ik vond ze toen al erg mooi. Graag had ik het boek onder de kerstboom gevonden, maar helaas, het was toen al niet meer leverbaar. Toen ik gisteren toch bij de boekhandel was heb ik maar geïnformeerd of het inmiddels weer verkrijgbaar was. En ja hoor, ik had geluk. Bij de uitgever is het inmiddels weer niet te verkrijgen maar er waren nog 2 exemplaren in de winkel aanwezig. Ik heb gelijk toegeslagen en het boek gekocht. De juffrouw in de winkel vroeg of het een cadeautje was. Toen ik vertelde dat het eigenlijk een verlaat kerstgeschenk voor mezelf was heeft ze het nog mooi ingepakt.
Thuis ging dat papier er natuurlijk direkt af. Het boek voldoet helemaal aan mijn verwachtingen. Ontroerend mooie foto's en idem dito korte beschrijvingen van de ouders van deze kinderen.
commentaar bij deze foto is: Ellis heeft Downsyndroom, nou en..

Zo is het maar net. Dit boek wil niet de nadruk leggen op de "negatieve" kanten van een kind met Down maar laten zien dat het ook gewoon mooie kinderen kunnen zijn met hun eigen eigenaardigheden en leuke, lieve en ook ondeugende kanten. Ik vind het in ieder geval een prachtig boek met schitterende de foto's die regelmatig voor een glimlach op mijn gezicht zorgen.
En dan hebben ze Downsyndroom, nou en!!

Hoezo "bejaard"

Afgelopen vrijdagavond brachten we een bezoek een de Philharmonie in Haarlem. Daar trad Aly Ndiaye Rose op met zijn orkest. Eenhoofdrol was toch wel weggelegd voor zijn vader, DouDou Ndiaye Rose. We waren met een aantal djembeleerlingen van diverse groepen van onze leraar Badi. Toen Badi doorkreeg dat toch ook de vader van Aly mee zou doen met de concerten werd hij wel heel erg enthousiast voor dit concert. Want Doudou is een grootheid in zijn vak. De man is bijna 80 jaar en schijnt niet zo vaak zijn land te verlaten. Maar voor deze tournee dus toch wel. Wij blij, want wat een geweldig optreden was dat. Er wordt als de voorstelling even bezig is, een trommel midden voor op het podium gezet en even later komt er een klein, oud, tanig mannetje op en begint te spelen. Als hij eenmaal bezig is vergeet je al snel dat de man al bijna 80 is. Wat een energie. Hij staat nog vol overgave te spelen en te springen en weet de hele groep (zo'n 25 percussionisten) enorm op te zwepen.

Vooraf hebben we trouwens lekker gegeten in Haarlem. Bij Specktakel in de Speckstraat hebben we om in de stemming te komen alletwee Afrikaans gegeten. Alleen het toetje kwam uit de Australische keuken, maar was daarom niet minder lekker.