Dag 14: terug naar Kampala of...

Deze woensdag zouden we, na het bezoek aan de school van Manjeri en een groep vrouwen, weer terug gaan naar Kampala. Maar eerst 's ochtends naar de school van Manjeri. We hadden een tas vol kadootjes bij ons voor de kinderen om mee te spelen. Op de kamer zaten we eerst nog allerlei stickers te plakken op loopklossen en ballen op te pompen. Het was een hartelijke ontvangst op het schoolplein. Manjeri heeft de kinderen goed onder controle. De diverse leeftijdsgroepen traden ieder op hun eigen manier voor ons Mzungu's op. De allerkleinsten vond ik toch wel heel erg schattig met hun rokjes van vuilniszakken gemaakt. Je moet er maar op komen. Ook geweldig aandoenlijk was het meisje dat voor de rest van de groep het volkslied stond te zingen. Na een soort van poppenkast voorstelling gaven we de kado's en hebben we nog een poosje met de kinderen gespeeld. Enig om ze te zien stuntelen met de loopklossen. Skippyballen ging een aantal wel al vrij snel af. Ook succesvol was Twister. Hierna moest er nog voor de lunch gezorgd worden. Wij werden in het centrum van Gulu afgezet zodat we nog wat souvenirs konden kopen. Eén winkel in het straatje was vast erg blij met ons. Bijna iedereen heeft er wel wat gekocht. Van speelgoed voor de kleinkinderen, tassen, kettingen tot beelden aan toe. We gingen eerst naar de hoek terug waar we uitgezet waren. Daar was uiteraard nog geen bus te bekennen. Toen nog maar even over de iets verderop gelegen markt gewandeld. Op het hoekje kregen we een zitplaats aangeboden van de winkeliers die daar zelf eerst zaten. Ik mocht ook nog even op een klein schattig babytje passen. De heren van onze groep kochten aan de overkant nog wat te drinken. Ondertussen was de bus nog nergens te bekennen. Uiteindelijk besloot Alice om maar te bellen en te zeggen dat ze ons maar bij haar restaurantje moesten ophalen. Wij achter Alice aan op pad door Gulu. Onderweg kocht ik nog een Ugandese krant. Altijd leuk om eens in te kijken (de krant is in het Engels, dat leest natuurlijk wel makkelijker dan het Luganda of een andere taal uit het land). Bij Alice kregen we nog iets te drinken. Even later bleek de bus ook gearriveerd en konden we instappen.
Bij een soort van gemeenschapsgebouw zat weer een hele groep vrouwen op ons te wachten. Ik herkende een aantal dames uit het kamp, o.a. de mevrouw die haar verhaal verteld had. Het koor dat we de dag hiervoor hadden gehoord trad ook hier weer op. Bijna hetzelfde repertoire waardoor we bijna mee konden zingen. Het was deze keer niet zo'n heel uitgebreide maaltijd want er was tenslotte voor de lunch gezorgd. Toch ontkwamen we er ook hier niet aan iets te gebruiken. Hierna gingen we naar buiten. Eerst maar eens op zoek naar het minst ruikende toilet. Hier in de buitenlucht gaan was geen optie omdat er aan alle kanten mensen konden kijken. Inmiddels was het grote wachten weer begonnen. Manjeri, Alice en Grace zouden mee terug gaan naar Kampala voor de afsluitende bijeenkomst. De dames moesten alleen nog "eventjes" hun spullen halen. Maar ja, Afrika he, dat eventjes liep natuurlijk weer vreselijk uit de hand. Het was uiteindelijk al zo laat geworden dat de heren chauffeurs het niet verantwoord vonden om nog te gaan rijden. Besloten werd te kijken of toch weer in hetzelfde hotel terecht konden. Ook zouden we nog bij daglicht nu het huis van Manjeri gaan bekijken vonden wij. Zo gezegd zo gedaan. Het hotel werd besproken. De lunch konden we gebruiken in een soort wegrestaurant, op voorwaarde dat we daar wat drinken gebruikten. Geen probleem, het bier smaakte best. We gingen nog een keer naar Manjeri. Haar broer liet ons het oude station zien dat vlak bij hun huizen ligt en vertelde wat over de geschiedenis. Toen het begon te schemeren zijn we weer richting hotel gegaan. Wij hadden wel gezegd dat we niet hoefden te eten in het hotel. Wat fruit en wat te drinken vonden we meer dan genoeg. Ook vonden wij dat de chauffeurs in hetzelfde hotel moesten verblijven (op onze kosten) zodat ze een goede nachtrust zouden hebben. In de bar van het hotel dronken we nog wat en één van de chauffeurs gaf nog een speech. Korte inhoud: Hij vond ons zo aardig en het was zo leuk om ons te rijden. Niet al te laat gingen we naar bed. De volgende dag zouden we vroeg opstaan omdat we toch wel om een uur of twee weer in Kampala bij het Spiritual Centre wilden zijn.