Toeval bestaat niet?

De afgelopen tijd heb ik weer een paar maal kunnen constateren dat toeval (niet) bestaat.
Voorbeeld: Tijdens de vierdaagse week stonden wij op camping Het Scharrelnest in Wychen. Een kleine maar gezellige boerencamping. Naast ons stond een ouder echtpaar uit het hoge Noorden van Friesland. Het bleek dat Karin bij de bibliotheek van Leeuwarden (bij de bussen) had gewerkt. Dat gaf leuke gespreksstof zo na het wandelen. Zo hadden we het op een avond over wat voor boeken we graag lezen. Ik vertelde toen dat ik graag over Afrika lees. Karin vertelde toen dat ze onlangs ook een boek had gelezen over Afrika, over iemand die op de fiets dwars over het continent was getrokken. Dat kon niet anders zijn dan het boek dat ik onlangs zelf ook heb gelezen. Bleek ook nog dat we het in dezelfde periode hebben zitten lezen.
Voorbeeld 2: Vanmiddag las onze zoon op internet dat Ferdi E is verongelukt. In het artikel werd ook heb boek genoemd dat zijn vrouw, Els Hupkes, als autobiografische roman heeft geschreven
"De Kleine Britt". Het boek dat mijn man vanochtend bij zijn ontbijt (bij gebrek aan de krant die wat aan de late kant was vandaag) heeft zitten lezen, lag nog op tafel. De titel van dit boek?

Toeval????

Wit Licht

Toen onlangs de film Wit Licht op Dvd verscheen kon manlief het niet laten 'm te bestellen. Dit ontlokte onze jongste zoon de uitspraak "Daar gaat m'n idee oor een vaderdagcadeau". Zijn probleem. Vorige week had manlief eindelijk de tijd om de Dvd te bekijken. Zelf ben ik niet zo'n enorme filmliefhebber, maar vanwege het onderwerp heb ik toch meegekeken. Halverwege kwam zoonlief vragen of we het een goede film vonden. Dat vond ik eigenlijk een lastige vraag om te beantwoorden.

Om eerlijk te zijn was ik niet heel erg onder de indruk van de acteerprestatie van Marco Borsato. Teveel een opgezegd lesje. Of dat nu komt omdat hij ook Nederlands sprak, ik weet het niet. Ik heb dat wel vaker bij Nederlandse films. Dan vond ik eerlijk gezegd de donkere acteurs wat natuurlijke overkomen. Vooral degene die de rol van de vader van Abu speel, Sam Okello en het jongetje dat Abu speelde vond ik goed overkomen. Wat me vooral raakte was de scene waarin Abu, nadat hij in het vliegtuig was gesleurd door Eduard eindelijk zei waarom hij niet naar huis durfde.
Het is namelijk maar al te waar dat kindsoldaten die terugkeren het verschrikkelijk moeilijk hebben om weer geaccepteerd te worden in de maatschappij. De vreselijke dingen die ze hebben moeten doen, familie, buren, vrienden vermoorden maken het natuurlijk ook haast onmenselijk om te begrijpen. We hebben echter vorig jaar in Uganda gezien dat dit maar al te waar is. Daarom is het ook zo noodzakelijk dat je zo'n terugkeer niet overhaast maar langzaam aan probeert de kinderen weer kind te laten worden. In Uganda doet de CPA (Concerned Parent Association) goed werk wat dat betreft. Tijdens onze reis hebben we vorig jaar o.a. de bevlogen voorzitter van deze groep ontmoet. En eind juni was de man in ons land voor het volgen van een training m.b.t. de rehabilitatie van kindsoldaten. Hij was toen samen met een man uit Burundi nog een avond te gast in Hoofddorp. Ik heb toen nog met hem gesproken toen we van het adres waar we gegeten hadden naar onze kerk liepen. De schok was daarom vorige week erg groot toen we uit Uganda hoorden dat Godfrey Okello onverwacht was overleden.
Binnenkort is er trouwens weer zo'n training in Landgraaf. Ook dan zullen de mensen die voor Uganda komen tijd in Hoofddorp doorbrengen. Twee van de drie hebben we toen ook ontmoet. Deo was mijn tafelheer tijdens één van de diners die we in hadden. Het ligt in de bedoeling dat ik samen met iemand anders de zaterdag met de gasten op stap ga in Amsterdam. Maar helemaal zeker is het nog niet. Het kan ook zomaar zijn dat het niet doorgaat (en dan zijn we niet eens in Afrika). Ben benieuwd, wordt vast en zeker vervolgd

Gelezen over Afrika of toeval bestaat niet??

Het was natuurlijk vorige week, met extra vrije dagen en mooi weer, een mooie gelegenheid om met een boek lekker in de tuin te gaan zitten lezen. Met dank aan collega Anita heb ik voldoende keus om nog eens iets over Afrika te lezen. Mijn keus viel op "Op de fiets door Afrika" geschreven door Pamela Watson. Deze Australische werkte in Londen toen ze vond dat er ook iets anders moest zijn dan alleen maar hard werken. Ze besloot om iets anders te gaan doen, op de fiets dwars door Afrika gaan trekken. Tien jaar daarvoor had ze al eens een reis door Afrika gemaakt. Ik heb het boek vrij snel uitgelezen, me zelf toch steeds afvragen wat iemand bezield om op deze manier bijna twee jaar door Afrika te trekken. Toen ik het boek eenmaal uit had keek ik eens op internet om wat meer informatie te zoeken over deze schrijfster. Dat lukte niet echt. Maar waar ik wel op kwam was een site van een schrijfster met dezelfde voornaam, wonend in het dorp waar ik geboren ben en ook nog eens geboren in hetzelfde jaar als ik. Is dat toeval? Ik kon het niet laten om een reactie te plaatsen op haar site. De volgende dag had ik al een reactie terug. Erg leuk vond ik. Maar het toeval hield nog niet op. Ze vroeg me of ik soms de 23dingen cursus van de bibliotheken had gevolgd. Zelf had ze die vorig jaar ook gedaan omdat ze tot voor kort werkte in de bibliotheek van Nijverdal! Mijn dag kon niet meer stuk toen ik dat las. Inmiddels heeft ze mij twee van haar boeken opgestuurd. Een over Afrikaen een over Azie
Het lijstje van "Wat ik nog wil lezen" wordt op deze manier alleen maar groter.
Ik ben erg benieuwd naar deze verhalen. Ik heb er op het werk ook nog één gevonden die nog in de kast stond. Alleen heb ik die gisteren laten liggen. Geen ramp want naast deze twee titels heb ik nog wel meer om te lezen.

Meerjazz

Gisteravond begon het 3e lustrum van het jaarlijkse Meerjazzfestival in de Haarlemmermeer. Nu ben ik niet een uitgesproken fan van jazz maar bepaalde muziek kan ik echt wel waarderen. In twee plaatselijke kranten stond het programma (en ook op internet natuurlijk) en één daarvan had ik bewaard. Dacht ik, want toen ik gisteravond wilde kijken hoe laat het begon kon ik 'm natuurlijk niet vinden. Gelukkig hadden we de andere ook nog liggen. Zo gebeurde het dat we (man en dochterlief waren ook mee) in een overvolle Burgerzaal van het gemeentehuis hebben geluisterd naar de openingsact van het festival. Mijn grote favoriten het Rosenberg trio!!. Geweldig was dat, ik val in herhaling maar ik vind het heerlijke muziek. De heren speelden iets langer dan gepland en het was een beetje haastig de zaal verlaten. De gasten voor het besloten optreden dat erna kwam stroomden ook al langzamerhand binnen. Hierna hebben we nog even in één van de tenten op het Raadhuisplein geluisterd naar De Ramblers. Heel anders maar ook erg prettig om naar te luisteren. Ondertussen nog met een aantal bekenden gesproken. Kortom een gezellige avond gehad. Het festival duurt nog het hele weekend. Straks ga ik nog even die kant op. Vandaag spelen er diverse big bands in een concours. Morgen is er nog een oecumenische kerkdienst met het koor The Gye Nyame Choral Singers. Vorig jaar waren ze er ook en het werd toen een erg swingende dienst.

Leuke muziek van eigen bodem

Vorige week, op koninginnedag, zijn we lekker een paar daagjes weggegaan. We hadden drie nachten een hotel geboekt op Vlieland. Het enige Waddeneiland waar ik nog nooooit geweest was. Al kan je van een halve dag Ameland zo'n ruim 30 jaar geleden ook niet veel meer zeggen natuurlijk. Vlieland was het dus. We hebben toch ook uitermate geboft met het weer. Donderdag scheen al volop de zon toen we van huis vertrokken. Op de boot hebben we heerlijk een poos aan dek gezeten. Eenmaal op het eiland bleek het hotel nog geen vijf minuten lopen van de haven te zijn. Het hotel was precies goed vonden wij, niet te groot, niet te klein, nette kamers en aardige mensen. We hadden ook fietsen geregeld en de volgende dag zijn we het hele eiland over gefietst. Rustig aan, want anders heb je in één dag alle fietspaden al gehad. De tweede dag hebben we ook nog een tochtje gemaakt naar de zeehondjes op de zandbank, echt leuk was dat. En de dag daarna was het alweer tijd om naar huis te gaan. Het hotel zorgde dat onze bagage op tijd op de boot ('s middags kwart voor vijf) kwam. Dus konden wij nog wat rondkijken. We gingen lopen deze keer, want helaas was het gaan regenen. Eerst ergens lekker koffie gedronken en daarna even naar de vuurtoren gewandeld. Mooi uitzicht heb je dan kan ik je vertellen. Ook nog weer even lekker geluncht. Na de lunch nog wat gewandeld en even op het kerkplein in het zonnetje, dat inmiddels was gaan schijnen op een bankje gezeten.
Na een paar minuten hoorden we van schuin achter ons ineens een koor zingen. Wij gaan kijken natuurlijk. In de tuin van het Armhuis dat naast de kerk ligt (inmiddels met een horecafunctie) stond het Zeevrouwenkoor De drie gepasseerd te zingen. We zijn er lekker bij gaan zitten en hebben ruim een half uur genoten van dit onverwacht leuke optreden

Mooi gebouw

In oktober vorig jaar waren wij een paar dagen in Malmö, Zweden. Onze zoon Wouter studeert op dit moment aan de Universiteit van Lund en had in Malmö een kamer gevonden. Dat betekende dat er allerlei spullen die kant op moesten. We hebben ook nog tijd gehad om toen wat rond te kijken. We zagen o.a. de bibliotheek van de Universiteit. Alleen was het toen niet zulk mooi weer om er een goede foto van te kunnen maken. Vorige week ging zijn zus hem opzoeken en was het wel mooi weer. Wouter heeft toen deze fotogemaakt. Dat is nog eens een mooi gebouw. Ben eigenlijk ook wel benieuwd naar de binnenkant.
Wie weet als we hem nog eens een keer gaan opzoeken.

Nog een tussendoortje:

Afgelopen vrijdag was het concert waar het koor Trumpets of the Lord het hele jaar naar toe gewerkt heeft. Ter gelegenheid van het 40-jarig jubileum gaven ze een concert in de Philharmonie in Haarlem. Medewerkers o.a. een jeugd symfonieorkest, en diverse leden van de familie van Dijk. Toen ik net op you tube aan het zoek was kwam ik dit filmpje al tegen. Als je het filmpje wilt zien zal dit via deze link moeten, het was helaas niet te copieren en plakken.

Tussendoortje: lekkere muziek om bij wakker te worden

Vanochtend tijdens het ontbijt had ik de televisie aangezet. Ik zat toch alleen, manlief was al aan de wandel en zoonlief lag nog in zijn bed. Al zappend kwam ik terecht bij Vrije Geluiden van de VPRO.
Daar speelde op dat moment net het Rosenberg trio:



Kijk (of liever nog luister), dat vind ik nu lekkere muziek om mee wakker te worden!

Nog meer wat ik graag wil lezen

Afgelopen donderdag gingen we (mijn echtgenoot en ik) een dagje uit. We hadden bedacht dat we nog nooit in het Tropenmuseum waren geweest. Dus eerst met de trein naar onze hoofdstad en daarna rustig naar het museum gewandeld. Een lekker wandelingetje met een leuk einddoel. Ik vond het museum erg de moeite waard. Vooral de afdeling over Afrika vond ik leuk. Ook het stukje over Mexico was mooi om te zien. Dat gaf de nodige herkenning. In de winkel van het museum kon ik gelukkig mijn portemonnee dicht houden, al waren er genoeg boeken die ik best op mijn lijst zou willen zetten om te lezen. O.a. een boek "Witte zuster in donker Afrika" (over Aagje in Uganda) en een prachtig fotoboek. Na het museum liepen we weer richting centrum. Op het Leidsche plein hebben we wat gedronken , daarna een stukje met de tram richting centrum. Lekker wat winkeltjes bekeken. Manlief wilde graag even bij De Slegte naar binnen. Hij is op zoek naar een boek dat hij kan gebruiken bij zijn LOTUS klusjes. Terwijl hij daar naar op zoek ging liep ik beneden wat te neuzen. Op zo'n tafel van drie voor € 10,00 vond ik waarempel drie boeken over Afrika:
- Ik sterf, de herinnering leeft/ Henning Mankell:
Dit boekje schreef hij n.a.v. van een ontmoeting met een vrouw in Uganda.
Ze heeft Aids en hij beschrijft zijn eigen angsten hiervoor en de woede die hij
voelt over de onverschilligheid van de rest van de wereld.
- de tweede titel die ik vond is een boek van Jan Brokken met de titel Afrika.
Voor een beschrijving verwijs ik naar de volgende link;








De laatste titel is: De buik van de hyena; een jeugd in Ethiopie van Nega Mezlekia. De schrijver vertelt hierin hoe hij is opgegroeid van jongen tot man in Ethiopie. Veel meer kan ik er nog niet over vertellen want ik ben er nog niet in begonnen. Ben ik ook benieuwd wanneer ik er aan toe kom, want er staat nog meer op mijn lijstje. Voorlopig hoef ik mij nog niet te vervelen.

Voor Anna

Deze vond ik op de site waar schrijver ook haar muis vond. Zijn de j.m. ook zo dapper vraag ik me af. De poes slaapt wel, maar echt vriendelijk vind ik 'm nog niet om te zien.

Klein zijsprongetje

Deze keer eens niet iets over mijn reizen naar Afrika of een boek over Afrika. Deze week zag ik tijdens mijn bestelwerkzaamheden weer het boek "De Upside van Down" voorbij komen. Vorig jaar, toen het net uit was stond er een artikel over in o.a. het zaterdag magazine van de Volkskrant en ik had toen al het idee om dat boek eens aan te schaffen. Voor wie niet weet waar ik het over heb. Het is een boek van de fotografe Eva Snoijink. Ze heeft ruim 100 kinderen met het syndroom van Down gefotografeerd. Bij het artikel in de krant stonden een aantal van deze foto's. Ik vond ze toen al erg mooi. Graag had ik het boek onder de kerstboom gevonden, maar helaas, het was toen al niet meer leverbaar. Toen ik gisteren toch bij de boekhandel was heb ik maar geïnformeerd of het inmiddels weer verkrijgbaar was. En ja hoor, ik had geluk. Bij de uitgever is het inmiddels weer niet te verkrijgen maar er waren nog 2 exemplaren in de winkel aanwezig. Ik heb gelijk toegeslagen en het boek gekocht. De juffrouw in de winkel vroeg of het een cadeautje was. Toen ik vertelde dat het eigenlijk een verlaat kerstgeschenk voor mezelf was heeft ze het nog mooi ingepakt.
Thuis ging dat papier er natuurlijk direkt af. Het boek voldoet helemaal aan mijn verwachtingen. Ontroerend mooie foto's en idem dito korte beschrijvingen van de ouders van deze kinderen.
commentaar bij deze foto is: Ellis heeft Downsyndroom, nou en..

Zo is het maar net. Dit boek wil niet de nadruk leggen op de "negatieve" kanten van een kind met Down maar laten zien dat het ook gewoon mooie kinderen kunnen zijn met hun eigen eigenaardigheden en leuke, lieve en ook ondeugende kanten. Ik vind het in ieder geval een prachtig boek met schitterende de foto's die regelmatig voor een glimlach op mijn gezicht zorgen.
En dan hebben ze Downsyndroom, nou en!!

Hoezo "bejaard"

Afgelopen vrijdagavond brachten we een bezoek een de Philharmonie in Haarlem. Daar trad Aly Ndiaye Rose op met zijn orkest. Eenhoofdrol was toch wel weggelegd voor zijn vader, DouDou Ndiaye Rose. We waren met een aantal djembeleerlingen van diverse groepen van onze leraar Badi. Toen Badi doorkreeg dat toch ook de vader van Aly mee zou doen met de concerten werd hij wel heel erg enthousiast voor dit concert. Want Doudou is een grootheid in zijn vak. De man is bijna 80 jaar en schijnt niet zo vaak zijn land te verlaten. Maar voor deze tournee dus toch wel. Wij blij, want wat een geweldig optreden was dat. Er wordt als de voorstelling even bezig is, een trommel midden voor op het podium gezet en even later komt er een klein, oud, tanig mannetje op en begint te spelen. Als hij eenmaal bezig is vergeet je al snel dat de man al bijna 80 is. Wat een energie. Hij staat nog vol overgave te spelen en te springen en weet de hele groep (zo'n 25 percussionisten) enorm op te zwepen.

Vooraf hebben we trouwens lekker gegeten in Haarlem. Bij Specktakel in de Speckstraat hebben we om in de stemming te komen alletwee Afrikaans gegeten. Alleen het toetje kwam uit de Australische keuken, maar was daarom niet minder lekker.

Heimwee naar Afrika

Gisteravond gingen we weer eens naar de schouwburg. Een optreden van Dizu Plaaties, een Zuid-Afrikaanse muzikant met zijn ensemble Ibuyambo. Ze speelden voornamelijk muziek uit het zuidoosten van Afrika. D.w.z. Zuid-Afrika, Mozambique, Zimbabwe en ook (jawel) Uganda kwam in het stuk voor. Dizu legde ook van alles uit over de bijzonder instrumenten die bespeeld werden, zoals bijv. de Nyungwe Nyungwe.
Het was een geweldig concert waarvan ik erg heb genoten. Het was, vooral na de pauze, lastig om stil te blijven zitten. Heb nog geprobeerd de kunst af te kijken van de djembespeler van de groep, maar dat lukte niet zo. Er stond steeds iemand voor.


Op een bepaald moment realiseerde ik me dat ik een soort van heimwee kreeg. Ik wil weer naar Afrika!!! (Wies, kan ik niet mee in je koffer als je over een maandje die kant opgaat?)

Gelezen over Afrika

In navolging van mijn gewaardeerde collega(blogger) schrijverdezes lijkt het mij aardig om eens iets te schrijven over een boek dat ik gelezen heb. Ik wil mij dan wel beperken tot een bepaald onderwerp of interessegebied. Het zal gezien de titel van mijn blog niet moeilijk zijn om te raden wat dat dan wel zou kunnen zijn. Kijk er ook mijn lijstje gelezen titels maar op na. Van de tot nu toe 14 vermelde boeken gaan er maar 5 niet over Afrika.
Ik ben benieuwd of ik dit net zo onderhoudend kan doen en onderbouwd als eerder genoemde collega. Om het mezelf iets makkelijker te maken begin ik met het boek dat ik net uit heb.
Dit boek werd mij onlangs aangeraden door een andere collega. Zij weet van mijn interesse voor Afrika en dacht dat het misschien iets voor mij zou kunnen zijn om te lezen. Ze wist toen we het erover hadden echter niet precies de juiste titel en zelf had ik dus ook geen idee. Twee weken later kwam ze toch met het boek aan. Op dat moment was ik nog in een ander boek bezig maar tijdens de kerstdagen ben ik dan toch in Chanda's geheim begonnen.




Chanda (16) vertelt in de ik-vorm over de ontwrichtende gebeurtenissen die in haar gezin en haar gemeenschap plaatsvinden als gevolg van aids. Centraal in het boek staan aids en het taboe op aids in Afrika. In het verhaal ontwikkelt Chanda zich van een gehoorzaam meisje naar een zelfbewuste jonge vrouw die vecht voor haar keuzes. Het karakter van Chanda is zeer goed uitgewerkt. De spanning wisselt gedurende het verhaal. In combinatie met de gebruikte flashbacks en flashforwards, maakt dit het verhaal levendig. Hoewel het eind positief is, zijn de thema's zwaar, bijvoorbeeld: het sterven van een zusje, seksueel misbruik, prostitutie, armoede, mishandeling, verminking en afstoting door familie. Een rauw boek met een emotionele lading. Hoewel deze fictieve wereld in Afrika werkelijkheid is, kan het confronterend zijn voor mensen uit de westerse wereld. Het boek is wereldwijd verschenen en bekroond. Vanaf ca. 14 jaar.

Het boek speelt zich af in een niet bestaand Afrikaans land. Ik vermoedde tijdens het lezen echter dat de schrijver toch ook enige binding had met o.a. Botswana. Dit door het gebruik van het woordje "Dumela", iets dat ik tijdens mijn verblijf in dit land ook regelmatig hoorde. In het dankwoord van Stratton las ik dat mijn vermoeden juist was.
De geciteerde recensie geeft goed de inhoud van het boek weer, ik kan daar weinig aan toevoegen. Ik vond het schrijnend om te lezen hoe buren en familieleden reageren op het feit dat Chanda's stiefvader en moeder en ook haar vriendinnetje Esther aan aids lijden. Ze durven het woord niet eens in de mond te nemen. Iets dat helaas maar al te reeël is (en niet alleen in Afrika lijkt mij). Er wordt niet over gepraat want als je het er niet over hebt is het er ook niet.
Gelukkig loopt dit boek nog redelijk goed af al is het niet echt een happy end. Chanda en haar broertje en zusje en haar vriendin met broertjes en zusjes proberen er in ieder geval iets van te maken. Dat zijn geluiden die ik tijdens mijn bezoeken aan Afrika afgelopen jaar ook gehoord heb. Mensen die proberen iets negatiefs om te buigen naar iets positiefs en op die manier iets voor anderen kunnen betekenen. Daarin schuilt de kracht van een volk als is het soms heel moeilijk terug te zien.

Dit boek is een jeugdboek en werd mij ook aangeraden door een collega die op de jeugdafdeling werkt. Om nog even in te gaan op het blog van schrijverdezes of een bibliothecaris van lezen moet houden en ook moet lezen ( en wat dan wel). Dat het moet lijkt me wat al te kort door de bocht. Maar het lijkt me dat het een stuk prettiger werkt als je toch gevoel hebt met waar je mee bezig bent. In ons geval boeken dus. Zelf heb ik sinds vorig jaar ontdekt dat ik het leuk vind om boeken in een bepaald thema te lezen. Er is keus genoeg. Dankzij een andere collega, die regelmatig boeken afschrijft en die ook weet van mijn interesse in Afrika heb ik nog een leuk stapeltje liggen en kan ik dus nog even vooruit. Ik ben dan wel geen bibliothecaris maar wel gek op lezen en op boeken. Tegenwoordig gebruik ik een boekenlegger met een uitspraak van Erasmus "Een leven zonder boeken is onleefbaar" en daar ben ik het helemaal mee eens.

zang en dans op zondag

Zondag was het pasen en dat betekende dus weer een kerkdienst. Na twee dagen waren we er al aan gewend dat wij met ons gastgezin altijd keurig op tijd zouden zijn. Koos en Rien werden door Cornelius meegenomen naar de rechterkant in de kerk, daar zaten de mannen. Wij vrouwen zaten dus, logisch, rechts in de kerk. Cornelius is een rechtgeaarde orthodoxe gelovige en gaf gedurende de dienst steeds uitleg aan Koos en Rien over het hoe en wat. Toen ze op een bepaald moment beiden met hun benen over elkaar zaten werd daar wat van gezegd. Dat hoort dus helemaal niet! A
Na de dienst was er een lunch in het Spiritual Centre, waarbij ook de bisschop aanwezig was. Bij deze man waren we de dag ervoor ook op bezoek geweest. De lunch bestond uit o.a. matoke en een geit met te veel draaiuren aan het spit. Na de kerkdienst werden er buiten op het grasveld gekleurde eieren uitgedeeld aan de aanwezige kinderen. En dat waren er een heleboel. Wij deelden ook nog ballonnen uit tot groot plezier van de grote groep.
Hierna was het tijd voor het optreden van een groep van het ziekenhuis, dat ook op het terrein bij de kerk aanwezig is. Deze groep geeft d.m.v. zang, dans en toneel voorlichting over HIV.



Na dit optreden gingen wij mee naar het gastgezin van Rien en Irene. We kregen daar ook weer eten aangeboden. Ons gastgezin bleek daar ook aanwezig te zijn. Niet zo verwonderlijk als je weet dat beide mannen broers zijn. Na dit gezellig samenzijn gingen we met Elizabeth en Grace naar het optreden in het Ndere centre. Dus nog meer zang en dans. En eten, tijdens het optreden was er een buffet. Het schijnt dat deze groep ontstaan d.m.v. vrijwilligers werk bij het opvangen van straatkinderen. Zoiets vertelde Grace. Zij wist dit te vertellen omdat de leider van deze groep een buurman was (geweest) van haar ouders. Het optreden was in ieder geval erg de moeite waard vond ik, maar ja, ik houd nu eenmaal van dit soort muziek.
Ook hiervan een klein voorbeeldje:

Dopen

Nog maar een filmpje. Aan het eind van de kerkdienst op vrijdag werd ons vriendelijk medegedeeld dat we ook de volgende dag weer in de kerk verwacht werden. Het liefst een beetje op tijd zodat we alle facetten van de diensten van die dag konden meemaken. Acht uur bedoelde de priester dus, maar er werd bijgezegd dat de gasten uit Nederland ook wel iets later konden komen, ze hadden per slot van rekening een lange reis achter de rug. Jammer genoeg voor Koos en mijn persoon had onze gastheer hier toch wat andere ideeen over. We waren de volgende dag vroeg wakker. Dat was ook wel een beetje mijn schuld. Ik liet 's ochtends vroeg de deksel van de spoelbak van het toilet aan gruzelementen vallen. Om de w.c. door te spoelen moesten we dat namelijk optillen om deze met een maatbeker een aantal keer te vullen zodat het toilet doorgespoeld kon worden. Ons gastgezin had namelijk geen aansluiting op de waterleiding. Al het water dat ze gebruiken komt uit een grote ton waarin het regenwater (als dat er is tenminste) wordt opgevangen. Is er geen regenwater dan moet er van onder aan de weg water aangevoerd worden. Het komt er op neer dat wij deze zaterdag dus klokslag 08.00 uur in de kerk zaten. We gingen met een taxi, omdat de auto van Cornelius en Grace uitgeleend was.
Om achter was er eerst iets van een gebedsdienst. Nadat deze afgelopen was werden er voorbereidingen getroffen voor de doopdienst die hierna zou plaatsvinden. Een heel groot vat werd binnen gebracht en helemaal gevuld met water. Terwijl men hier mee bezig was konden wij ons nog even opfrissen op één van de kamers van het Spiritual Centre. Toen wij weer naar de kekr wilden gaan konden we er niet omheen om met Manjeri en nog een paar dames uit Gulu en omstreken thee te drinken. Zij gingen daar namelijk net eens goed voor zitten en één van de dames werd er door Manjeri op uitgestuurd om nog een paar kopjes te halen.
Hierdoor hebben we uiteindelijk een belangrijk onderdeel van de doopdienst gemist vertelde onzed gastheer later. Dat was zoiets als het voorstellen of stellen van de doopvragen buiten bij de ingang van de kerk. Als we Cornelius tenminste goed begrepen hebben.
Het "echte" dopen gaat er wel iets anders aan toe dan wij in ons eigen Arkje gewend zijn. In de eerste plaats zijn er een heleboel dopelingen. Van kleine babietjes, dreumesjes, peutertjes tot jong volwassenen. Iedereen die gedoopt wordt moest tot drie maal toe in dat grote vat met water ondergedompeld worden. De babietjes werden door de priester met ferme hand hieraan onderworpen. De groteren moesten in het vat staand ondergeduwd worden en mochten zich hierbij niet aan de rand vasthouden.

Rondje om de kerk

Het is weer eens tijd om een filmpje van onze reis op mijn blog te zetten.

Dit filmpje is van vrijdagmiddag. In de Orthodoxe kerk was het toen Goede Vrijdag. We werden dus keurig verwacht in de dienst. Na aankomst hadden we ook al een half uurtje in de kerk gezeten voor een welkomstgebed. Gelukkig konden we daarna toen ook even rusten in het bij de kerk gelegen Guest house. Er waren daar een aantal kamers voor ons open gesteld zodat we ons even konden terug trekken. Dat was best prettig na een toch wel vermoeiende reis. De kerkdienst was voor ons niet altijd goed te volgen, maar door goed op te letten wat de rest van de gemeenschap deed vielen we in ieder geval niet erg uit de toon. Zo kon het dus gebeuren dat we op een gegeven moment achter iedereen aan liepen met het altaar voorop. Al zingend en bidden werd er een rondje om de kerk gelopen om daarna weer naar binnen te gaan, allemaal gebukt onder het altaar door. Een aparte ervaring, daarna ging de dienst weer verder. Na afloop van de dienst konden we nog even naar de kamers, wachten tot we door onze gastgezinnen werden opgehaald. Onze gastheer is in dit filmpje ook prominent in beeld. In een blauw overhemd en met z'n zoontjes aan de hand.