Nog eventjes

Nog eventjes en dan is het zover. Ik ga vandaag op pad naar Afrika. De koffer is gepakt, de rugzak en handtas staan klaar. Alle papieren zijn geregeld. Gisteravond ingecheckt, dus dat hoeft vanavond ook niet meer op het vliegveld. Op beide vluchten zit ik bij een raampje. Nou maakt dat op de 1e vlucht nog niet zoveel uit. Ik hoop dan toch een poosje mijn ogen dicht te kunnen doen. Afwachten wat daar van terecht komt. Ilse zou vandaag vast wat gaan reserveren voor de vakantie. Ik zie wel wat de komende weken mij/ons gaan brengen.
Ik ga er vanuit dat ik pas weer wat kan melden als ik half augustus terug ben. Dus tot dan moeten mijn "trouwe lezers" het zonder mij doen. In Afrika zal ik op zoek gaan naar j.o. voor Anna en naar bibliotheken voor schrvdzs. Jullie horen weer van mij.

Een paar foto's.

Op verzoek van schrvdzs een paar foto's van een bibliotheek. Wel anders dan zij zelf beschrijft in haar blog, maar toch. Er staan boeken en er is zowaar is te vinden als een Siso indeling. De eerste twee foto's zijn gemaakt bij de bibliotheek van de secundary school op het terrein van het Spiritual Centre. Foto nummer drie is in de primary school genomen. Leuke prentenboekjes hebben ze daar, ook eentje van Marcus Pfister zag ik staan! De laatste foto is gemaakt in de bibliotheek/computerlokaal van Kayda, het project met straatkinderen in de sloppenwijken van Kampala. Dit jongetje wilde wel even de computers voor ons demonstreren.

De laatste dag: einde van het 1e avontuur

De volgende ochtend werden we om 05.00 uur door onze vriend Jozef geroepen. Wij hadden zelf de wekker om 4.45 uur gezet en waren dus al wakker. Het was een kwestie van even de toilettas in de koffer/tas doen en de boel op slot. We konden in de gemeenschapsruimte nog een kop thee nemen. Ondertussen werd er alvast wat grotere bagage in de bus gezet. Even over half zes reden we dan toch echt weg. Een uurtje later waren we op Entebbe airport. En, ongelooflijk maar waar, toen we net uitgestapt waren en onder het afdakje stonden begon het enorm te regenen en te onweren! Net als bij onze aankomst. Alles werd door Abdul en Isaac weer uit de bus gesjouwd. We namen afscheid van de meegereisde Ugandezen die nog een afscheidslied voor ons zongen. Van ons kregen ze voor de laatste keer "Flowers".
Met 10 man inchecken kost even tijd maar het verliep toch nog redelijk vlot. Koos en Irene moesten voor de douane hun koffer openen. Toen begon het lange wachten. Het bleek namelijk dat het vliegtuig uit Londen door het slechte weer eerst een tussenlanding moest maken in Nairobi.
Het gevolg van het lange wachten op een vliegveld is dat je dan maar weer eens langs de winkeltjes loopt om nog wat te shoppen. Onze buit bestond uit o.a. nog twee beeldjes voor de jongens, een t-shirt voor onszelf en een fles cognac. De t-shirts hebben de aardige tekts "No hurry in Africa". Uiteindelijk vertrokken we met ruim drie uur vertraging. De vlucht verliep verder normaal. We hadden in Londen nog net tijd om even een kop koffie te nemen voor we het vliegtuig richting Amsterdam instapten. Redelijk op tijd zijn we daar geland. Bij de bagageband begon opnieuw het wachten. Het duurde even voordat we (bijna) alle bagage hadden. Uiteindelijk bleek dat de koffer van Irene nog in Londen was achtergebleven. Inmiddels hadden we al de nodige afhalers gespot. Ook Wouter en Bas waren naar Schiphol gekomen om ons af te halen.
Na een lange en toch wel vermoeiende reis waren we om ongeveer half twaalf eindelijk thuis. Vol met indrukken en verhalen en met een heleboel foto's. Het is een ervaring geworden die ik voor geen goud had willen missen. Uganda zie ik hopelijk ooit nog eens terug.

Dag 15: toch nog een drukke dag

Het was deze dag vroeg opstaan. Er stond ons in Kampala ook nog een programma te wachten en we hadden een lange reis voor de boeg. We stonden om half zeven allemaal buiten. De chauffeurs hadden bij ons in het hotel geslapen, dat scheelde toch weer tijd. Nu was het wachten alleen op de dames. Niet eens zo heel veel later gingen we dan toch op pad. Onderweg werden de vrouwen uit Gulu zelf nog opgepikt. Ook reed er één van de predikanten mee die we ontmoet hadden.
Vandaag waren we op zo'n tijdstip bij de brug over de Nijl dat we wel meer apen hebben gezien. Zeker toen er wat eten uit de bus gegooid werd kwamen er een aantal te voorschijn. En dat hadden we nu dus niet moeten doen bleek even later. Over de brug werden we door een bewaker tot stoppen gemaand. Chauffeur Abdul moest praten als brugman. Er werd wat geld toegestopt zodat we weer verder konden. Het geld was een boete voor een aantal stoelen in de bus die niet in orde zouden zijn, een boete voor het voeren van de apen en een boete omdat de predikant (in het zicht van de bewaking) ging staan plassen. Hoe stom kan je ook zijn. We begrepen dat we er nog goed vanaf kwamen. Het schijnt ook voor te komen dat je je fototoestel of filmpje moet inleveren. Maar met de veiligheidstraining in het achterhoofd die we hier in Nederland gehad hadden bleven we allemaal net doen alsof het ons niet aanging. Na dit oponthoud gingen we weer verder. We stopten een paar keer voor een short call en een keer namen we een koffiestop. Het was bij een niet onaardig wegrestaurantje waar ook een motel bij hoorde. Hier kocht ik ook nog een keer de andere Ugandese krant, dit ter vergelijking van het exemplaar dat ik de dag ervoor had gekocht.
Na een lange reis arriveerden we om een uur of twee (of misschien was het ook wel iets later) weer bij het Spiritual Centre. Daar werden we weer allerhartelijkst begroet. We kregen even de tijd om onze spullen weg te zetten. De lunch stond al op ons te wachten. Elias had zich weer uitgesloofd om er iets lekkers van te maken. En ik moet zeggen dat het toch één van de betere lunches was gedurende deze reis. Na de lunch was het eigenlijk direct tijd om te gaan evalueren. Iedereen kreeg de gelegenheid om zijn of haar zegje te doen over de afgelopen dagen. Hierbij was Grace ook nog even aanwezig. Cornelius had helaas geen tijd om te komen.
De evaluatie ging bijna direct over in het diner. Tja, dat was even doorwerken. We wilden het namelijk niet al te laat maken omdat we de volgende ochtend om half zes in de bus moesten zitten om naar het vliegveld te gaan.
Na het diner kwamen al onze overgebleven Nederlandse souvenirtjes op tafel. Zo konden alle aanwezige Ugandezen nog iets uitkiezen en hoefden wij het niet allemaal meer mee te nemen. Ook boden we een bedrag aan overgebleven Ugandese shillingen aan. Wij hadden er toch niets meer aan (een klein bedrag hielden om nog een kop koffie o.i.d. te kunnen kopen) en de Mothers kunnen er nog niets nuttigs mee doen.Voordat we gingen slapen werd er eerst nog een olijfboompje geplant naast het guesthouse. Dit als teken van verbondenheid met elkaar. Niet lang hierna zochten we allemaal ons kamertje op. Het was onzin om voor die korte nacht de klamboe nog op te hangen. We hadden uberhaupt niet veel muggen gezien gedurende de afgelopen periode.

Dag 14: terug naar Kampala of...

Deze woensdag zouden we, na het bezoek aan de school van Manjeri en een groep vrouwen, weer terug gaan naar Kampala. Maar eerst 's ochtends naar de school van Manjeri. We hadden een tas vol kadootjes bij ons voor de kinderen om mee te spelen. Op de kamer zaten we eerst nog allerlei stickers te plakken op loopklossen en ballen op te pompen. Het was een hartelijke ontvangst op het schoolplein. Manjeri heeft de kinderen goed onder controle. De diverse leeftijdsgroepen traden ieder op hun eigen manier voor ons Mzungu's op. De allerkleinsten vond ik toch wel heel erg schattig met hun rokjes van vuilniszakken gemaakt. Je moet er maar op komen. Ook geweldig aandoenlijk was het meisje dat voor de rest van de groep het volkslied stond te zingen. Na een soort van poppenkast voorstelling gaven we de kado's en hebben we nog een poosje met de kinderen gespeeld. Enig om ze te zien stuntelen met de loopklossen. Skippyballen ging een aantal wel al vrij snel af. Ook succesvol was Twister. Hierna moest er nog voor de lunch gezorgd worden. Wij werden in het centrum van Gulu afgezet zodat we nog wat souvenirs konden kopen. Eén winkel in het straatje was vast erg blij met ons. Bijna iedereen heeft er wel wat gekocht. Van speelgoed voor de kleinkinderen, tassen, kettingen tot beelden aan toe. We gingen eerst naar de hoek terug waar we uitgezet waren. Daar was uiteraard nog geen bus te bekennen. Toen nog maar even over de iets verderop gelegen markt gewandeld. Op het hoekje kregen we een zitplaats aangeboden van de winkeliers die daar zelf eerst zaten. Ik mocht ook nog even op een klein schattig babytje passen. De heren van onze groep kochten aan de overkant nog wat te drinken. Ondertussen was de bus nog nergens te bekennen. Uiteindelijk besloot Alice om maar te bellen en te zeggen dat ze ons maar bij haar restaurantje moesten ophalen. Wij achter Alice aan op pad door Gulu. Onderweg kocht ik nog een Ugandese krant. Altijd leuk om eens in te kijken (de krant is in het Engels, dat leest natuurlijk wel makkelijker dan het Luganda of een andere taal uit het land). Bij Alice kregen we nog iets te drinken. Even later bleek de bus ook gearriveerd en konden we instappen.
Bij een soort van gemeenschapsgebouw zat weer een hele groep vrouwen op ons te wachten. Ik herkende een aantal dames uit het kamp, o.a. de mevrouw die haar verhaal verteld had. Het koor dat we de dag hiervoor hadden gehoord trad ook hier weer op. Bijna hetzelfde repertoire waardoor we bijna mee konden zingen. Het was deze keer niet zo'n heel uitgebreide maaltijd want er was tenslotte voor de lunch gezorgd. Toch ontkwamen we er ook hier niet aan iets te gebruiken. Hierna gingen we naar buiten. Eerst maar eens op zoek naar het minst ruikende toilet. Hier in de buitenlucht gaan was geen optie omdat er aan alle kanten mensen konden kijken. Inmiddels was het grote wachten weer begonnen. Manjeri, Alice en Grace zouden mee terug gaan naar Kampala voor de afsluitende bijeenkomst. De dames moesten alleen nog "eventjes" hun spullen halen. Maar ja, Afrika he, dat eventjes liep natuurlijk weer vreselijk uit de hand. Het was uiteindelijk al zo laat geworden dat de heren chauffeurs het niet verantwoord vonden om nog te gaan rijden. Besloten werd te kijken of toch weer in hetzelfde hotel terecht konden. Ook zouden we nog bij daglicht nu het huis van Manjeri gaan bekijken vonden wij. Zo gezegd zo gedaan. Het hotel werd besproken. De lunch konden we gebruiken in een soort wegrestaurant, op voorwaarde dat we daar wat drinken gebruikten. Geen probleem, het bier smaakte best. We gingen nog een keer naar Manjeri. Haar broer liet ons het oude station zien dat vlak bij hun huizen ligt en vertelde wat over de geschiedenis. Toen het begon te schemeren zijn we weer richting hotel gegaan. Wij hadden wel gezegd dat we niet hoefden te eten in het hotel. Wat fruit en wat te drinken vonden we meer dan genoeg. Ook vonden wij dat de chauffeurs in hetzelfde hotel moesten verblijven (op onze kosten) zodat ze een goede nachtrust zouden hebben. In de bar van het hotel dronken we nog wat en één van de chauffeurs gaf nog een speech. Korte inhoud: Hij vond ons zo aardig en het was zo leuk om ons te rijden. Niet al te laat gingen we naar bed. De volgende dag zouden we vroeg opstaan omdat we toch wel om een uur of twee weer in Kampala bij het Spiritual Centre wilden zijn.

Het 2e avontuur: voorbereidingen

Nog 3 weken en dan is mijn tas al weer bijna gepakt voor het volgende avontuur. De reis naar Botswana begint nu toch wel heel erg dicht bij te komen. Alle tickets zijn geboekt. De complete reissom is inmiddels betaald aan Fox. Op 31 juli ga ik eerst met de trein naar Dusseldorf. Dat kost niet eens zoveel en is wel zoveel rustiger dan met de auto. Voor € 29,00 reis ik, 1e klas, binnen 2 uur naar Dusseldorf. Doordat ik vrij vroeg vertrek heb ik op het vliegveld wel wat lang de tijd. Misschien kan ik nog wel even de stad in, als ik mijn tas tenminste ergens kan stallen op het vliegveld. Om even over negen 's avonds gaat dan de vlucht naar Dubai. Volgens allerlei revieuw sites komt Emirates er goed vanaf, dus wat dat betreft verwacht ik geen problemen. Echt slapen kan ik toch niet op zo'n nachtvlucht, dan maar wat luxer dommelen. In Dubai moet ik even wachten (bijna 5 uur) voordat ik verder vlieg naar Johannesburg. Als het goed is word ik daar opgewacht en naar het hotel gebracht. Dat is wel lekker, een nachtje slapen in een goed bed. De volgende dag, dan is het inmiddels al 2 augustus, ga ik met de bus van Johannesburg naar Gabarone. Het spannendste moment lijkt me een taxi vinden die me naar het busstation brengt. Ach, dat kan ik natuurlijk altijd bij de receptie vragen. De busreis zijn de kosten ook niet voor deze reis, nog geen € 17,00. Eenmaal in Gabarone schijnt het nog een uurtje te zijn voordat we dan in Mochudi zijn. Nou ja, dat zien we dan wel weer, ik ben dan al een hele tijd onderweg. Wat we daarna gaan doen is nog niet helemaal duidelijk. Ik wil in ieder geval een keer met Ilse mee naar het Afternoon programme en naar de Day Care. Eens kijken of die kindjes in het echt net zo schattig zijn als op de foto's die ik tot nu toe van Ilse heb gezien
Dan zie ik misschien ook deze kleertjes wel die ze voor de kinderen hebben gekocht. Toch ook een erg lief en goed initiatief vind ik.

Dag 13: indrukwekkende bezoeken in Gulu

Vandaag, dinsdag 6 mei, bleven we in Gulu. Hier zouden we ook we ook weer diverse gemeentes gaan bezoeken. De lunch gingen we gebruiken bij Manjeri. Volgens de planning dan. Eerst gingen we op bezoek bij Alice. We werden daar rondgeleid door een trotse vrouw. Terecht kan ze trots zijn op haar stukje van de gemeenschap. Ze heeft het best goed voor elkaar. We ontmoetten o.a. haar moeder. Ook hier keken we bij een graanmolen. En net als die van gisteren werkte deze niet helemaal naar behoren. Na dit bezoek gingen we eerst langs het huis van Alice en daarna naar haar kerkgemeenschap (of misschien was de volgorde ook wel anders, maar ja, als je te lang wacht met je verhaal opschrijven heb je het soms niet helemaal meer op het juiste rijtje!). In de kerk hielden we ook weer een toespraak, we zongen en werden ook toegezongen. Daarna was het tijd voor de kado's. We kregen ieder persoonlijk een t-shirt uit Gulu. Voor de groep c.q. De Ark, kregen we een o.a. een vaandel met een bijbeltekst. Naast het huis van Alice zit een kantoortje dat we bezochten. Alleen Koos bekeek de bakkerij die hier ook is.
Hierna gingen we richting de kerk waar Manjeri bij hoort. Die lag een beetje in het niemandsland leek het wel. Dat komt omdat de mensen hier lange tijd niet naartoe durfden te komen vanwege de burgeroorlog. We werden vreselijk enthousiast ontvangen door een groep dansende en zingende kinderen. Geweldig was dat weer. Ook hier in de kerk volgde het vertouwde ritueel.
Het was de bedoeling dat we hierna bij Manjeri thuis gingen lunchen en daarna naar het IDP camp (vluchtelingenkamp) zouden gaan. Gezien echter het feit dat het programma weer vreselijk uitliep besloten we om eerst naar het kamp te gaan. Van de lunch zouden we dan het diner maken (zo hoefden we ook niet in het hotel te dineren). Vlak voordat we bij het kamp waren stopten we eerst bij een project. Nu eens niet iets met geiten of graanmolens. Hier werden stenen gebakken. Zelfs hier midden in de rimboe werden we ontvangen met zang en dans. De groep die hier ter verwelkoming stond ging lopend naar het kamp terug en wij volgden in de bus. We stopten vlak bij de kerk in het kamp. Eerst gingen we daar naar binnen voor gebed. De rest van het programma was buiten, voor de kerk. Ook hier kregen we weer een aantal testemonies te horen. Zeer aangrijpend was het verhaal van een jonge vrouw, die later de vrouw van één van de predikanten bleek te zijn. Na haar verhaal stortte ze in en werd ze heel lief door Proscovia geroost. Tineke en ik hebben haar nog een tijdje over haar rug geaaid. Je zou wel meer willen doen maar je weet niet wat. Even later stond ze weer fier vooraan tijdens het zingen en dansen. Om een beetje de verhalen van ons af te reageren gingen we maar mee doen. Daar moesten de mensen erg om lachen. 't Zal ook wel een gek gezicht geweest zijn, die Mzungu's die aan het dansen waren. Tot slot was er ook hier weer eten. Het begon al te schemeren toen we eindelijk terug gingen en het was al bijna helemaal donker toen we bij Manjeri aankwamen. Daar hebben we in haar "eetkamer" eindelijk de lunch/het diner gebruikt. Ze had erg haar best gedaan en het smaakte best. Na de maaltijd hebben we nog heerlijk buiten gezeten onder een prachtige sterrenhemel. Rien vertelde een mooi verhaal, dat vertaald werd door een broer van Manjeri. Dat was echt een hoogtepunt van de avond. Het gevolg van dit alles was dat we weer erg laat in het hotel waren. We dronken nog een biertje (of iets anders) en gingen naar bed.

Tussendoortje: leuk dagje uit

Gisteren een leuk (mid)dagje uit gehad. We hadden kaartjes voor de musical Les Miserables in Rotterdam.
We hadden geen zin om ons te haasten en gingen dus 's middags al op tijd op pad. Eerst even lunchen op de Grote Markt in Haarlem. Lekker in het zonnetje gezeten. Daarna met de trein richting Rotterdam. Nog wat succesvol geshopt. Allebei een afritsbroek erbij. Komt altijd van pas als je met vakantie gaat. Nog wat winkeltjes binnengelopen. We kwamen terecht bij Boekhandel Donner, dat was me een verrassing. Ik had wel eens van deze zaak gehoord maar wist niet dat deze zo groot was. Ik keek mijn ogen uit. Wat een boeken. 't Is dat we naar de schouwburg moesten en je dan een beetje onhandig zit met een tas met boeken. Anders waren er zeker een aantal over de toonbank gegaan en mee naar Hoofddorp gekomen. We hebben wel even boven op het terras een lekker sapje gedronken. Hierna op zoek naar een flappentap. Dat viel nog niet mee in zo'n druk winkelgebied. Hadden we er één gevonden was ie buiten werking. Even verderop was er gelukkig wel één. Het werd tijd om langzamerhand eens naar een eetgelegenheid uit te kijken. We kwamen terecht bij Basso en hebben daar een heerlijke pasta met zalm gegeten. Na dit eten onze wandeling voortgezet richting Het nieuwe Luxor. De zon scheen nog lekker dus dat was geen bezwaar. We waren goed op tijd en hebben aan het laatste vrije tafeltje nog een lekker kopje koffie gedronken op het terras van het restaurant. Ook maar voor in de pauze dit tafeltje gereserveerd, handig hoef je niet in de rij te gaan staan.
We hebben genoten van de voorstelling. Wat een show om te zien en wat een prachtige stemmen en mooie muziek.

(klein voorbeeldje van de musical).
Het was een lange zit. Zo lang dat we een stuk later thuis waren dan we ingeschat hadden. De metro reed net voor onze neus weg, daar moesten we dus een paar minuten op wachten. De trein richting Leiden vertrok gelukkig op tijd. Toen we echter in Leiden aankwamen reed de laatste trein die in Hoofddorp zou stoppen dus net weg. Dat hield in dat we een half uur moesten wachten op een trein naar Schiphol. Daar haalden we gelukkig net de bus, anders hadden we daar weer een uur gestaan. Nou ja, dat mocht de pret allemaal niet meer drukken, we hebben genoten van ons dagje uit.

Tussendoortje: Onverwacht bezoek

Weer een aardig geval van "toevallig" meegemaakt afgelopen weekend. Zondag heb ik mijn verhaal gepost waarin ik ook de CPA (concerned parents association)
heb genoemd. 's Avonds wordt er gebeld. Er is een meneer van deze stichting in het land voor een training. Hij heeft een paar dagen vrij en wordt 's maandags bezig gehouden door een tweetal dames van ons reisgezelschap. Of we zin hebben om 's avonds ook te komen eten. Deze meneer, Godfrey, hebben we ontmoet tijdens het diner in Lira. Zelf kon ik in ieder geval wel, moest wat Koos betreft nog even met hem overleggen omdat hij niet thuis was toen er gebeld werd. Er stond bij ons in de koelkast nog een onaangebroken bak aardappelsalade en die zou ik meenemen.
Zo gezegd zo gedaan. Maandagavond om even over zessen ( we blijven Nederlanders immers) stonden wij bij Elise, onze gastvrouw die avond, voor de deur. En ja hoor, de gasten uit Afrika ( er zou ook nog een man uit Burundi meekomen) waren er nog niet. Waarom verbaasde me dat nu toch niet? We zaten net lekker in de tuin toen ook de andere gasten arriveerden. We dronken eerst een glaasje en hadden een leuk gesprek. Het bleek dat ik die avond in Lira toch ook met Godfrey had zitten praten. Het was een aardige man die bevlogen over zijn werk voor de Association kon vertellen. Levi, uit Burundi, had dezelfde training gevolgd. Godfrey vertelde mij later dat hij Levi al eens eerder ontmoet had in Burundi op een of ander congres. Toen konden ze het ook goed samen vinden en het was voor allebei een aangename verrassing toen ze elkaar hier in Nederland weer tegenkwamen.
We hebben heel lekker gegeten en nog veel gepraat. Aan het eind van de avond namen we Godfrey en Levi nog even mee naar de Ark. Onderweg zei Godfrey nog dat hij nooit had kunnen vermoeden dat we sinds onze eerste ontmoeting, nog geen twee maanden geleden, elkaar vandaag weer zouden ontmoeten in onze gemeenschap. Dat kon ik natuurlijk niet anders dan beamen. Wie had dat nu ooit gedacht.
Er werden eerst een paar foto's gemaakt voor de kerk en daarna gingen we nog naar binnen. Levi kroop spontaan achter de piano om een stukje te spelen. We lieten beiden heren de kerk zien en voordat we weer naar buiten gingen ging Levi eerst nog even voor in gebed.
Daarna bracht Irene de heren weer naar het station op Schiphol. We hadden op deze manier een onverwacht leuke avond gehad, daar waren we het allemaal over eens.Dit is een foto van Angelina, de voorzitster van de CPA en dus de baas van Godfrey.