Dag twee; aankomst

Na een lange vlucht arriveerden we om even over acht uur op Entebbe airport. Tot onze verbazing bleek het echt te hozen van de regen. Waren we daarvoor helemaal naar Afrika gevlogen?
Het leidde wel tot de vermakelijke situatie dat we via een overkapte trap en onder twee of drie enorme paraplu's door in een bus moesten stappen. Om vervolgens wel 15 meter vervoerd te worden naar het aankomstgebouw! Na alle formaliteiten, aanschaf van visum en het passeren van de douane was het dan zover. De deur naar Uganda ging open. Zouden we de dames wel herkennen na drie jaar? Daar bestond geen twijfel over toen we eenmaal door die deur waren. Er stormde een groep joelende, juichende dansende en zingende vrouwen met kinderen (en mannen) op ons af! Ze hadden ons dus in ieder geval wel herkend. De kinderen hadden voor ieder van ons een groot boeket bloemen bij zich. Er werd druk gegroet, gezoend, omhelsd en wat nog maar meer mogelijk is ter begroeting.
Het wachten was op het busje dat ons naar Kampala zou gaan brengen. Toen de bus er was leek het wel of dat ding van elastiek was. Al onze bagage ging er in, wij met 10 mensen en ook nog eens een heleboel gastgevers met kinderen en aanhang. Her en der kropen er wat kinderen op schoot en daar gingen we dan. Onderweg gaf ik mijn ogen goed de kost. Het was toch een vreemd land voor mij en ik wilde alles goed in mij opnemen. De kinderen waren ook allemaal vroeg op gestaan en dat begon zijn tol te eisen. Er viel er af en toe ééntje in slaap.


Na een reis van ongeveer een uur draaiden we een pad op dat ons aan het eind van de reis heel vertrouwd zou zijn. We kwamen aan bij het Spiritual Centre van de Orthodoxe kerk. Toen de bus stil stond begonnen de kerkklokken ter verwelkoming te luiden. We werden onmiddellijk de kerk in geloodst omdat de priester eerst een kort dankgebed wilde houden met ons.
Daarna kregen we met z'n tweeén de sleutel van een kamer van het guesthouse. Daar konden we ons even terugtrekken om ons op te frissen en wat uit te rusten. Er werd druk heen en weer gesjouwd met jerrycans. De watervoorziening deed het niet zoals de bedoeling was. Om een uur of twee werden we verwacht voor een lunch. Dat werd onze eerste kennismaking met Matoke. Dat is een soort puree van een kleine, groene banaan. Dit smaakte deze keer best lekker. Verder waren er rijst, aardappels, wat groentes en vlees. We lieten het ons best smaken.
Na de lunch zaten we wat langer in de kerk. Het was per slot van rekening Goede Vrijdag. Een aparte ervaring, zo'n Orthodoxe dienst. Een kwestie van opletten en als de Ugandezen gingen staan volgden wij ook. Als het ons te lang duurde wezen ze ons er op dat we ook rustig konden gaan zitten. Omdat de taal voor ons niet helemaal (of eigenlijk helemaal niet) te volgen was grepen sommigen van ons op een bepaald moment maar naar hun schriftje etc. om het verhaal vast te leggen. Dat viel niet echt op en werd ons volgens mij ook niet kwalijk genomen.
Op een bepaald moment werd de tafel, die versierd was met bloemen opgepakt en werd ons duidelijk gemaakt dat we naar buiten gingen. Daar liepen we een rondje om de kerk achter de tafel aan en daar gingen we weer naar binnen. Aan het eind van de viering werden wij als gasten als eersten uitgenodigd om een aandenken uit de versiering mee te nemen.
Om een uur of vier maakten we kennis met onze gastheer, Cornelius. Hij was met zijn twee zoontjes, Titus en Cornelius (niet vernoemd naar zijn vader!) gekomen om ons op te halen.
Het pad naar onze tijdelijke woning vond ik een aardig avontuur. Eenmaal gearriveerd kregen we eerst gelegenheid om ons wat op te frissen op onze kamer. We hadden bij onze slaapkamer een eigen badkamer. Echter, net als bij het Spiritual Centre was er geen stromend water. Dat was dus een periode enigszins behelpen. Maar ach, alles went, ook dit.
We maakten kennis met de rest van de familie. Eerst kregen we traditionele "thee", oftewel warme melk met massala kruiden, en versgebrande pinda's. De kinderen, 4 en 2 jaar oud, lieten ons vol trots hun "rapport"zien. Even later was het diner time. Er was uitgebreid gekookt, de tafel stond vol met allerlei gerechten. Na het eten gingen we vrij snel naar bed. Het was een lange en vermoeiende dag geweest.

De eerste dag

Het wordt nu langzamerhand toch wel tijd voor een soort van verslag van onze reis. De eerste dag was op donderdag 24 april. De avond ervoor hadden Koos en ik onze tas/koffer al gepakt. Bas was 's ochtends gewoon naar school gegaan. Wouter ging niet werken want hij had al een paar dagen behoorlijk last van een verkoudheid c.q kriebelhoest. Erg vermoeiend voor hem. We hebben rustig aan gedaan en waren toch al om een uur of twaalf eigenlijk wel klaar om te vertrekken. Maar ja, dan zouden we wel erg vroeg op Schiphol zijn. Uiteindelijk hebben we het tot een uur of kwart over één uitgehouden en toen zijn we toch maar naar de halte van de Zuidtangent gegaan. Dat is net twee minuten lopen dus voor ons was het absoluut niet nodig dat er iemand met een auto richting vliegveld ging.
Op Schiphol waren we niet helemaal de eersten. Zo op zijn tijd druppelden alle Uganda gangers binnen. Al dan niet vergezeld van één of meer wegbrengers. Op een gegeven moment kwam Koos erachter dat hij waarschijnlijk zijn malariapillen thuis had laten liggen. Dat is niet echt handig natuurlijk. Zoals al eerder gemeld wonen wij niet zover van Schiphol. Eén telefoontje naar huis was voldoende om Wouter te mobiliseren om in de auto te stappen, met pillen, en deze even langs te brengen. Dat lukte allemaal op tijd. Terwijl wij al aan het inchecken waren kwam Wouter langs en Koos achteraan aansluiten zodat hij ook netjes meemocht met het vliegtuit. Een aantal uitzwaaiers waren al weer vertrokken omdat ze nodig andere verplichtingen hadden. Met de overigen gingen wij nog even iets drinken aan de "buitenkant" van de douane. Toen we eenmaal zaten kwam ook Corrie nog even langs om uit te zwaaien. Dat waardeerden we allemaal wel heel erg.
Het werd tijd om nu echt afscheid te nemen en de gate op te gaan zoeken. Het vliegtuig vertrok redelijk op tijd zodat we in Londen voldoende tijd overhadden voor de overstap. We moesten met een bus van de éne naar de andere terminal en hebben daar eerst gezamenlijk gegeten.


Ik nam de originele Fish and Chips. Ook het volgende vliegtuig vertrok met niet al te veel vertraging. Dat werd een lange zit. Toen we goed en wel onderweg waren kregen we ook in het vliegtuig nog iets te eten en te drinken. Op een bepaald moment werden de lichten wat gedoofd zodat diegenen die dat wilden hun ogen dicht konden doen. De rest kon zich vermaken met allerlei diverse films etc. Zelf heb ik een groot stuk van De Vliegeraar gezien, totdat toch ook mijn oogleden wel wat al te zwaar werden.

Leuk filmpje

Dit is een opname gemaakt bij de Bujagali falls. Een waterval bij Jinja, vlak bij de oorsprong van de Nijl. Wij zijn hier tijdens onze reis ook geweest. We hebben dezelfde artiest op zien treden toen wij er waren. Het is een hele mooie omgeving. We hebben er heerlijk zitten lunchen. Erg gezellig. We hebben ook nog mensen over het water zien raften op een jerrycan en op een soort van surfplank.



Ook dit optreden in het Ndere centre hebben wij gezien. Een avondvullend programma, met muziek, dans en eten en drinken. Ook een leuk uitstapje. Hier hebben we ook zelf video opnames van. Ga nog wel eens even puzzelen hoe ik daar een stukje van op dit blog krijg. Er zijn genoeg leuke opnames gemaakt, in totaal ruim 4,5 uur, Daar is wel iets tussen wat het publiceren waard is.

Blijven proberen

Eens kijken wat er nu gebeurt. Ik las net bij Guppie hoe het zou moeten. Net een stap die ik nog niet geprobeerd had.

Warempel, het is me gelukt!!! Nu kan ik op zoek naar toepasselijke filmpjes op You Tube voor dit blog. Wat er nu staat is het eerste dat ik tegen kwam door te zoeken op Uganda. Blij dat ik nu eindelijk door heb hoe dit bij blogspot werkt. Met grote dank aan Informatiegebruiker en Guppie.

We zijn er weer

Helaas, we zijn weer terug. Wat een geweldige reis hebben we gehad. Ik had nog wel langer willen blijven, maar ja, de plicht roept weer zo meteen. We hebben een heleboel gezien, gedaan, beleefd, ervaren enz. enz. Eigenlijk weet ik niet goed waar te beginnen met vertellen. Daarom maar eerst een paar algemene indrukken. De rest heeft nog even tijd nodig om te verwerken. Wat me bij zal blijven is o.a. de geweldige ontvangst op het vliegveld Entebbe. Toen we eenmaal door de douane waren kwam er een groep ontzetten enthousiaste, luid joelende dames op ons af. Samen met een grote groep kinderen, met voor ieder van ons een bos bloemen! Een ander punt wat opviel is dat Uganda eigenlijk een heel groen land is. Overal waar we kwamen werden we door kinderen begroet met de kreet "Bye mzungu"(Blanke). De enorme kracht die al die mensen uitstralen, ook al hebben ze helemaal niets. Ze zullen altijd proberen iemand anders te helpen en te bemoedigen. Daar kunnen wij een voorbeeld aan nemen. Al het gezang en gedans wat ons als welkom werd bereid. Hoe kan je het allemaal omschrijven. En niet te vergeten de indrukwekkende testemonies die we op diverse plaatsen te horen kregen. Dat maakt indruk kan ik je verzekeren. Ik moet dat eerst eens rustig overdenken voor dat ik daar een goed beeld kan geven. Want ik vind dat ik dat wel aan al die dappere mensen verplicht ben. Toch kon ik het niet nalaten om nu eerst even mijn allereerste reactie hier weer te geven. Een uitgebreider verslag komt dan wel op een later tijdstip.