Een jaar geleden

Ik heb net een mail gestuurd naar de vijf vrouwen uit Uganda die vorig jaar bij ons te gast waren. Het is vandaag precies een jaar geleden dat ze aankwamen. Wat hebben we een fijne tijd gehad met elkaar. Veel gezien en gedaan en veel mensen ontmoet. Eén van de meest speciale dingen vond ik zelf het bezoek aan het Anne Frank huis. Daar was ik nog nooit geweest. Het bijzondere was ook dat we, dankzij een dominee met connecties, niet in de rij hoefden te staan maar achter de kassa's naar binnen kwamen. We zijn in de, normaal voor publiek niet toegankelijke tuin en werkkamer van Otto Frank geweest. Ook op onze gasten maakte dit bezoek grote indruk. Verder vond ik de avond dat de vrouwen hier thuis bij ons hebben gegeten ook een hele fijne avond. Vooral toen we gingen bidden. Wij hadden toevallig nog zeven kaarsjes staan en bedachten dat we dan mooi allemaal een intentie konden noemen. Koos zat op zijn knieën bij de tafel om de kaarsjes aan te steken. De dames gingen toen ook allemaal tijdens het noemen van hun intentie op de knieën, zelfs de hoogzwangere Irene.
Het zoeken naar bloeiende bollenvelden was ook een avontuur. Op de terugweg van ons bezoek aan Rotterdam hadden wij met Florence en Esther al wat foto's genomen en toen moest de rest op een later moment natuurlijk ook tussen de tulpen op de foto gezet worden. En wat hebben Florence, Eshter en Grace genoten van het korte djembe-optreden van Zamana. Florence vertelde dat ze voor het eerst in ruim 20 jaar had gedanst! Verjaardagsvisite bij Willeke was ook al zo'n leuk moment net als de etentjes bij Irene. De laatste avond was aangebroken voor we er erg in hadden De dag van vertrek mochten we, Ans, Willeke en ik, met de luchthavenpastor mee tot aan de gate. En toen was het toch echt voorbij. Gelukkig hebben we de foto's nog

 

 

 

Nieuw leven

Zo, in het kader van Blijfbijonline weer eens wat aandacht besteed aan mijn blog. In eerste instantie het uiterlijk maar eens opgefrist en wat achterhaalde gadgets verwijderd. Dat lukte allemaa  redelijk vlot. Is er toch nog wel wat blijven hangen uit de 23-dingen periode. Ik heb even getwijfeld of ik een nieuw blog zou aanmaken of het reeds bestaande zou voortzetten. Besloten tot het laatste omdat ik zelf nog best tevreden ben over de titel en over de zaken die ik toentertijd geschreven heb. Afrika heeft nog steeds mijn  belangstelling en ik vind het ook wel leuk om af en toe weer eens iets te schrijven over boeken die ik heb gelezen (of wil gaan lezen) en andere dingen die zo op mijn pad komen. Het wordt nog even puzzelen hoe ik nu foto's vanaf mijn computer in mijn verhaal plaats, maar dat gaat ook vast nog wel eens lukken.
Nu eerst maar eens naar de bibliotheek om mijn boeken terug te brengen en nieuwe uit te zoeken die ik wil lezen. Vanmiddag even kijken bij de noodopvang voor vluchtelingen in Vijfhuizen. Op 20 mei a.s. draai ik mijn eerste dienst als vrijwilliger in het inloophuis.

Wat heb ik gelezen

Vandaag heb ik het boek Een papegaai in de peperboom uitgelezen van Chris Stewart. Toen ik er aan begon had ik eigenlijk geen idee van wat voor soort boek het zou zijn. Ik had het gekocht bij de Slechte toen ik daar eens een keer weer was. Daar hebben ze dan af en toe zo'n stapel van 3 boeken voor € 10,--. En zoiets kan ik moeilijk voorbijlopen. Zo ook niet deze keer. Ik nam me wel voor om het alleen maar te doen als ik drie boeken over reizen kon vinden. Het was even zoeken, maar het is gelukt. Dit was er dus één van. Het was een amusant boek. De schrijver, naar uit het boek bleek de eerste drummer van de band Genesis (dus de voorganger van Phil Collins). Hij vertelt hoe hij als jonge jongen de droom had om gitaar te kunnen spelen. Op een bepaald moment moest dat zelfs flamencogitaar worden. Via allerlei omzwervingen komt hij uiteindelijk in Spanje terecht, waar hij werk vind als schapenscheerder en samen met zijn vrouw en dochtertje op een boerderij woont. In de verhalen vertelt hij dus over al zijn belevenissen. Het titelverhaal komt er op neer dat op een dag een papegaai (naar later blijkt een soort parkiet) komt aanvliegen bij zijn vrouw. Zij is ook de enige tegen wie het beestje aardig doet, de rest van de familie en gasten worden constant geterroriseerd en aangevallen door het beest. Ik heb regelmatig hardop moeten lachen toen ik dit las. De man heeft een leuke stijl van schrijven. Er schijnt nog een boek van zijn hand te zijn en ik ga eens kijken of ik dat ook op de kop kan tikken

Soldaat van Oranje

Vorige week besloten we om kaartjes te bestellen voor de musical Soldaat van Oranje. We hadden er al diverse keren reclame voor gehoord en het verhaal intrigeerde ons. De hoofdlijnen zijn natuurlijk wel bekend, maar we zijn nieuwsgierig naar wat ze er van maken. De voorstelling speelt op het voormalige vliegveld Valkenburg. Daar wordt in een grote hangaar een theater gebouwd lazen we op de website. Sinds vanmorgen weet ik dat dat nog een hele toestand is. Want wat las ik in de Volkskrant; een heel verhaal over de bouw van de theater hangaar. Toeval??

toeval bestaat niet deel...

Zoals de naam van mijn blog doet vermoeden ben ik gek op reizen. Helaas ben je niet altijd in de gelegenheid om zelf op pad te gaan. De financiën zijn niet toereikend of de vrije dagen bijna op, je kent het wel. Daarom kijk ik graag naar reisprogramma's en vind ik het leuk om fotoalbums van anderen te bekijken en hun verhalen te horen. Deze week kwam dat weer eens leuk bij elkaar.
Woensdag hadden wij een gast die het fotoboek van haar vakantie naar Dominica had meegenomen. Prachtige foto's en door het verhaal dat ze erbij vertelde kreeg je toch ook een beetje een vakantiegevoel. Bovendien, is mijn ervaring, geven foto's een mooi hulpmiddel voor een gesprek als je iemand (nog) niet of niet zo goed meer kent. Werkt altijd!
De volgende dag keken we weer naar het reisprogramma dat in de zomerperiode door BNN wordt uitgezonden, Weg met 3. Daarin laten ze allerlei fragmenten uit eerder uitgezonden reisprogramma's zien. Deze keer ging het over de Carribean. En ja hoor, daar kwam ook Dominica voorbij! Levende beelden die we herkenden van een aantal foto's.
Aardig detail; dit stuk werd gepresenteerd door Arie Boomsma waarvan onze gast had gezegd dat ze dat een leuk iemand vond.
Hoezo toeval?

Toeval bestaat niet?

De afgelopen tijd heb ik weer een paar maal kunnen constateren dat toeval (niet) bestaat.
Voorbeeld: Tijdens de vierdaagse week stonden wij op camping Het Scharrelnest in Wychen. Een kleine maar gezellige boerencamping. Naast ons stond een ouder echtpaar uit het hoge Noorden van Friesland. Het bleek dat Karin bij de bibliotheek van Leeuwarden (bij de bussen) had gewerkt. Dat gaf leuke gespreksstof zo na het wandelen. Zo hadden we het op een avond over wat voor boeken we graag lezen. Ik vertelde toen dat ik graag over Afrika lees. Karin vertelde toen dat ze onlangs ook een boek had gelezen over Afrika, over iemand die op de fiets dwars over het continent was getrokken. Dat kon niet anders zijn dan het boek dat ik onlangs zelf ook heb gelezen. Bleek ook nog dat we het in dezelfde periode hebben zitten lezen.
Voorbeeld 2: Vanmiddag las onze zoon op internet dat Ferdi E is verongelukt. In het artikel werd ook heb boek genoemd dat zijn vrouw, Els Hupkes, als autobiografische roman heeft geschreven
"De Kleine Britt". Het boek dat mijn man vanochtend bij zijn ontbijt (bij gebrek aan de krant die wat aan de late kant was vandaag) heeft zitten lezen, lag nog op tafel. De titel van dit boek?

Toeval????

Wit Licht

Toen onlangs de film Wit Licht op Dvd verscheen kon manlief het niet laten 'm te bestellen. Dit ontlokte onze jongste zoon de uitspraak "Daar gaat m'n idee oor een vaderdagcadeau". Zijn probleem. Vorige week had manlief eindelijk de tijd om de Dvd te bekijken. Zelf ben ik niet zo'n enorme filmliefhebber, maar vanwege het onderwerp heb ik toch meegekeken. Halverwege kwam zoonlief vragen of we het een goede film vonden. Dat vond ik eigenlijk een lastige vraag om te beantwoorden.

Om eerlijk te zijn was ik niet heel erg onder de indruk van de acteerprestatie van Marco Borsato. Teveel een opgezegd lesje. Of dat nu komt omdat hij ook Nederlands sprak, ik weet het niet. Ik heb dat wel vaker bij Nederlandse films. Dan vond ik eerlijk gezegd de donkere acteurs wat natuurlijke overkomen. Vooral degene die de rol van de vader van Abu speel, Sam Okello en het jongetje dat Abu speelde vond ik goed overkomen. Wat me vooral raakte was de scene waarin Abu, nadat hij in het vliegtuig was gesleurd door Eduard eindelijk zei waarom hij niet naar huis durfde.
Het is namelijk maar al te waar dat kindsoldaten die terugkeren het verschrikkelijk moeilijk hebben om weer geaccepteerd te worden in de maatschappij. De vreselijke dingen die ze hebben moeten doen, familie, buren, vrienden vermoorden maken het natuurlijk ook haast onmenselijk om te begrijpen. We hebben echter vorig jaar in Uganda gezien dat dit maar al te waar is. Daarom is het ook zo noodzakelijk dat je zo'n terugkeer niet overhaast maar langzaam aan probeert de kinderen weer kind te laten worden. In Uganda doet de CPA (Concerned Parent Association) goed werk wat dat betreft. Tijdens onze reis hebben we vorig jaar o.a. de bevlogen voorzitter van deze groep ontmoet. En eind juni was de man in ons land voor het volgen van een training m.b.t. de rehabilitatie van kindsoldaten. Hij was toen samen met een man uit Burundi nog een avond te gast in Hoofddorp. Ik heb toen nog met hem gesproken toen we van het adres waar we gegeten hadden naar onze kerk liepen. De schok was daarom vorige week erg groot toen we uit Uganda hoorden dat Godfrey Okello onverwacht was overleden.
Binnenkort is er trouwens weer zo'n training in Landgraaf. Ook dan zullen de mensen die voor Uganda komen tijd in Hoofddorp doorbrengen. Twee van de drie hebben we toen ook ontmoet. Deo was mijn tafelheer tijdens één van de diners die we in hadden. Het ligt in de bedoeling dat ik samen met iemand anders de zaterdag met de gasten op stap ga in Amsterdam. Maar helemaal zeker is het nog niet. Het kan ook zomaar zijn dat het niet doorgaat (en dan zijn we niet eens in Afrika). Ben benieuwd, wordt vast en zeker vervolgd