Dag 12: Van Lira naar Gulu

Voor deze dag stonden een aantal bezoeken een parishes op het programma. Eerst genoten we nog van een warme douche en een ontbijtje.Daarna gingen we dan op pad. De eerste gemeente daar waren we de avond ervoor ook even gestopt en toen al ontzettend hartelijk ontvangen. Terwijl we er echt alleen maar even uitstapten, zwaaiden (en geknuffeld werden) en weer verder gingen. Ook vandaag was de ontvangst weer allerhartelijkst. De begroeting begon wel bijna "gewoon" te voelen.
Er waren weer de nodige toespraken. We kregen bijvoorbeeld van diverse mensen een "testemony" te horen. Hierbij vertelden ze over hun (gruwelijke) ervaringen in de afgelopen jaren. Een van de dames die haar verhaal vertelde bleek voor te komen in het boek van Els de Temmerman "De meisjes van Aboke". Tijdens het diner van de vorige avond hebben we ook gesproken met mensen van de "Concerned parents association", die is opgericht naar aanleiding van dit hele gebeuren.
Het groepje waar ik bij zat hoorde het verhaal van een vrouw van (ongeveer) mijn leeftijd die ook haar familie kwijt is geraakt door deze ellendige toestand. Ze heeft nog één zoon over en die is net zo oud als onze jongste zoon. Toen ik me dat realiseerde moest ik wel even slikken.
Aanhet eind van de bijeenkomst in de kerk werd de eerste cheque overhandigd. We hadden d.m.v. allerlei acties (wandelen, fietsen, boekenmarkt) een heleboel geld opgehaald. Dat was verdeeld in 6 porties van € 1.000,--. De bedoeling was dat we een plan zouden krijgen waarin goed beschreven stond wat ze met het geld wilden gaan doen, waarom, wie er van profiteren konden etc. Bij deze eerste gemeente was dit voor ons niet helder genoeg en we hebben het geld dan ook nog niet onmiddellijk achter gelaten. We bekeken ook hier nog een project en daarna stapten we weer in de bus. Op naar de volgende gemeente. Het verhaal van de ontvangst etc. heb ik inmiddels al diverse keren weergegeven. Daar was in dit geval weinig aan toe te voegen.
Het verschil met de vorige gemeente was dat het plan hier wel voldoende onderbouwd was en dat we hier dus wel het geld hebben achtergelaten. We keken hier na afloop ook weer bij een tweetal projecten. O.a. een graanmolen. Wisten we eindelijk hoe zo'n ding er uit ziet. We hadden er vooraf al een heleboel over gehoord maar hadden eigenlijk geen idee wat we ons er bij voor moesten stellen.
Het was, zoals ook gewoonlijk, al weer veel later dan de bedoeling toen we weer de bus ingingen. Nu gingen we op pad naar Gulu. Dat was toch, mede door de slechte wegen, nog een heel eind rijden. Het was dus ook al donker toen we daar eindelijk aankwamen. Eerst werden de kamers verdeeld. Deze waren minder luxe dan in Lira. Maar er stonden in ieder geval bedden en er hingen klamboes. Ook douchen was hier mogelijk, al was dat dan met koud water. Toen iedereen z'n spullen weggebracht had gingen we naar de eetzaal. Daar hadden ze in dit hotel blijkbaar niet echt op gerekend. Met wat moeite werd er toch nog iets van een maaltijd neergezet. Om eerlijk te zijn had ik het niet erg gevonden om deze keer het eten maar over te slaan. Het was dus echt niet lekker. Gelukkig konden we nog wel iets te drinken krijgen. Een biertje ging er na al dat gereis en gehobbel in de bus toch wel in.
Om elf uur ging dus echt de stroom uit en moesten we met behulp van onze zaklantaarn de weg naar de kamers zien te vinden. Dat is iedereen gelukt en we konden van onze nachtrust gaan genieten.

46664: it's in our hands

Gisteravond kwamen wij thuis na een lekker etentje. Ik zette nog even de televisie aan en kwam terecht bij het concert voor Mandela.
Wat een geweldige man is dat toch. Bijna 90 jaar en nog zo'n uitstraling. Het was echt een kippenvelmoment voor mij toen hij het podium opkwam.

Natuurlijk kan je zien dat hij de jongste niet meer is, maar toch. De kracht die hij uitstraalt, ongelooflijk. Leve you tube, nu kan ik z'n speech nog eens terugkijken.
Het concert zelf was trouwens ook niet verkeerd. Ik heb het dan niet helemaal gezien en ik ben ook niet gecharmeerd van alle muziek die er te horen was, maar het was genieten. Een Zuid-Afrikaanse artiest, Vusi Mahlasela en Bebe Cool, een Ugandese(!) reggae-artiest sprongen er voor mij uit. En niet te vergeten Queen. Fredde Mercury mag dan wel dood zijn maar die Paul Rodgers doet het ook niet slecht.
Kortom, het was een onverwacht aangename televisieavond.
Mr Mandela, van harte gefeliciteerd. U bent mijn held.

Dag 11: Op naar het Noorden

Deze zondag was het na 8 dagen tijd om afscheid te nemen van ons gastgezin. Vandaag gingen we op pad naar Noord-Uganda. De laatste 2 dagen van onze reis zouden we immers in het Guesthouse van de Orthodoxe kerk in Kampala verblijven, dus al onze bagage moest nu toch echt mee.We namen afscheid van Richard en Annet en stapten met de hele familie en onze tassen weer in een taxi. De plek van vertrek was het Guesthouse van de Universiteit. Wij waren daar natuurlijk, zoals altijd deze dagen, weer als eersten. Het duurde een tijd voordat de rest van ons reisgezelschap kwam binnendrentelen. Marianne en Antonet werden door kleine Cornelius en Titus geholpen hun koffer naar de bus te brengen. Cornelius ging met zijn naamgenoot naar de kerk. Grace bleef met Titus wachten tot wij vertrokken zouden zijn en zou daarna ook nog naar de kerk gaan. Dat hadden wij in het vorige weekend gemerkt, is geen enkel probleem, gedurende een dienst in en uit lopen.
Toen het reisgezelschap eindelijk compleet was begon het grote afscheid nemen. Dus duurde het nog langer voor we vertrokken. Eenmaal in de bus met z'n allen gingen we dan eindelijk op naar Noord-Uganda. Dat is nog een hele reis dus we waren benieuwd hoe laat we daar aan zouden komen. Er stond voor 's avonds immers ook nog een diner gepland in een hotel in Lira. Na een aantal uren was er een plaspauze. Gewoon langs de kant van de weg. Wegrestaurantjes zijn namelijk niet zo dik gezaaid langs de route die wij volgden. Volgens mij heb ik er niet één gezien.
Na deze shortcall was het hup de bus weer in. Hier kregen we al rijdend onze lunch uitgereikt.
Dat was één van de redenen waarom we zo laat vertrokken. Irene zou voor de lunch zorgen maar er was die nacht weer eens stroomuitval geweest. Vandaar dat het vertrek allemaal weer wat later was dan gepland. Het eten smaakte best. Wel apart om al hobbelend over de Ugandese "snelweg" je bakje met patatjes op te eten. De reis duurde volgens mij ook zo lang omdat we om alle gaten en kuilen moesten slalommen. Qua infrastructuur zou de werkgever van Marianne nog heel wat eer kunnen behalen. Onderweg kochtten de dames een heleboel bananen. We zouden namenlijk apen (chimpansees volgens Pros) tegen kunnen komen en die zou je kunnen lokken met de bananen. Het was echter al een beetje aan het schemeren toen we de brug over de Nijl passeerden en de apen hadden hun werkdag er volgens mij al op zitten.
Eenmaal in Lira was er geen tijd meer om eerst naar ons overnachtingsadres te gaan. We gingen dus rechtstreeks naar het hotel waar we het diner zouden hebben. Daar zaten al een aantal mensen op ons te wachten. Toch wilden we graag eerst even onze handen kunnen wassen. Dit duurde ook weer even omdat er maar 2 toiletten waren. Het eten werd regelmatig onderbroken voor een toespraak van die of gene. Namens onze groep was deze avond Koos aan de beurt. Hij deed het netjes. Gedurende deze avond viel ook weer regelmatig de elektriciteit uit zodat we af en toe niet goed zagen wat we op ons bord hadden.
Na het diner konden we dan naar het hotel. Dat zag er niet verkeerd uit. Voor Ugandese begrippen was het volgens mij redelijk luxe. Onze kamer was best groot. Koos moest even wat toeren uithalen om de klamboe op te hangen. Want die ontbrak bij ons op de kamer nu net. Nou ja, hadden we dat ding ook niet helemaal voor niets meegenomen. We dronken nog een biertje bij de bar van het hotel. Daarna gingen we al vrij snel allemaal lekker slapen. Het was ook een lange dag geweest. We konden wel gebruik maken van een warme douche!!!! Dat was lekker.

Dag 10: De toerist uithangen

Deze zaterdag werd een geheel toeristische dag. Eerst bezochten we de Martyr Shrines. Een stukje geschiedenis over de eerste Ugandese martelaren. Grappig detail vond ik: volgens de protestanten en de katholieken zit er verschil in het aantal terwijl ze het voor zover ik het heb begrepen over dezelfde groep hebben.

Aan het eind van het bezoek werden er nog souvenirs geshopt in het bijbehorende winkeltje.
Hierna gingen we op pad richting Jinja. Daar bevinden zich de bronnen van de Nijl. We waren er bijna toen we eerst nog een stop hadden bij een kerk. Het bleek de gemeenschap te zijn waar Elizabeth en haar echtgenoot bemoeienis mee hebben. Deze stop duurde nu eens niet zo heel erg lang. Daarna gingen we dus richting de Nijl. De bus stopte op een parkeerplaats en we liepen het laatste stukje naar de oever. Eerst maakten een aantal van ons gebruik van het toilet. Het eerste en enige toilet waarvoor we moesten betalen.
We maakten een korte tocht met een boot naar een eilandje in de rivier. Daar keken we even rond en er werden diverse foto's gemaakt.
De volgende stop was voor de lunch bij de Bujagali watervallen. Een erg mooi plekje waar we eerst heerlijk geluncht hebben. Er kwamen diverse "artiesten" langs die met hun kunstjes wat probeerden te verdienen. In één van mijn eerdere blogs heb ik daar een YouTube filmpje van geplaatst. Proscovia werd hier in haar lip gepikt door een grote vogel die haar stukje vlees probeerde te pakken. Het was heerlijk weer en we hebben genoten van het water en de omgeving. Voor we weer terug gingen hebben we onze gastgezinnen getrakteerd op een drankje.
Het werd al schemerig toen we weer teruggingen en we waren dus ook weer laat terug bij ons gastgezin.

Dag 9: Dierentuin en barbeque

Vrijdag 2 mei stond het Wildlife centre op het programma. Eigenlijk is dat een soort dierentuin met daarin dieren die in Uganda ook in het wild voorkomen. Omdat ons verblijf op de route lag werden wij opgepikt bij huis. Alleen het verschrikkelijke modderpaadje moesten we lopen, want daar kon de bus toch echt niet komen.
Voordat we verder konden waren Lazarus en z'n vrienden eerst nog bezig onze schoenen en voeten schoon te maken. Het park was wel aardig maar eigenlijk niet heel erg bijzonder vond ik.
We zagen o.a. neushoorns, een leeuw en chimpansees.

De lunch gebruikten we ook in het park en deze bestond weer uit de gebruikelijke ingrediënten. Het was niet zo moeilijk om aan mijn, tijdelijke, vegetarische principes vast te houden. Het vlees zag er voor mij al helemaal niet aantrekkelijk uit en ook de vis vond ik nu niet direct iets om te gaan nuttigen. Een wat grotere vis wordt in drie stukken gehakt, staart, middenstuk en kop en die lag je nog echt aan te staren ook.
Nadat we na de lunch nog even van de zon hadden genoten gingen we weer terug naar Kampala. Wij werden weer onderweg afgezet en waren daardoor eens op tijd thuis. Zelf Grace, die vakantie had opgenomen maar toch iedere dag wel even naar haar werk is geweest, was er nog niet. Op ons verzoek draaide de bus niet het zandpad op maar zette ons onderaan de weg af. Zo konden we dat stuk eens een keer lopen. Bij één van de kleine winkeltjes onderweg naar boven kochten we nog een paar flessen water.














Even later kwam Grace er ook aan. Ze gaf ons een kleine rondleiding rond het huis. Daar was het tot dan toe nog niet van gekomen. Het komt er op neer dat het huis gewoon nog niet af is. En door gedoe met de waterleiding- en electriciteitsmaatschappij hebben ze daar nog geen aansluiting op. Op hun manier zijn ze best wel milieubewust bezig. Ze hebben zonnecollectoren op het dak en scheidden hun afval. Van het groenafval maken ze compost dat ze in de tuin verwerken.
's Avonds hadden we eens niet de gebruikelijke maaltijd met Matoke e.d. We hebben heerlijk buiten gegeten bij een houtvuurtje. Spiesen boven de houtgril en warempel een glaasje wijn erbij. Een leuke afwisseling was dat en het was ook erg gezellig op deze manier. We hadden nu eens de tijd om rustig te eten.

Een tussendoortje: Andere avonturen (die niet doorgingen)

Het eerste avontuur in Afrika mag dan wel voorbij zijn, dat wil niet zeggen dat ik verder geen avonturen beleef. Alhoewel, dit is meer een verhaaltje over avonturen die niet doorgingen.
Het eerste: Vorig jaar bereikte mijn vader de respectabele leeftijd van 80 jaar. In het voorjaar liet hij doorschemeren dat hij toch wel min of meer een "surpriseparty" verwachtte, georganiseerd door zijn kinderen. Oké, goed dat hij dat zo subtiel bracht, kon ik gaan overleggen met mijn broer Hans. Er werd het nodige gediscussieerd en we kwamen uit op een boottocht door de Rotterdamse haven, mijn ouders zijn beiden geboren en getogen in Rotterdam. Aan boord zouden we een high tea geserveerd krijgen. Dat stuk was dus geregeld. De familie werd uitgenodigd en toen kwam het volgende item. Bij zo'n bijzondere leeftijd hoort ook een bijzonder kado. Iets materieels, ach als je 80 wordt dan heb je al zoveel. Bovendien zijn mijn ouders klein behuisd, dus veel kan er ook niet meer bij in dat flatje. Toen kreeg ik een ingeving. Vorig jaar hebben wij, ons gezin, een ballonvaart gemaakt. Dat had ook nog wat voeten in de aarde, maar in juni was het dan eindelijk zover. Toen we eenmaal in de lucht waren belde Koos naar mijn vader: "Pa, we zitten nu in die ballon". Hierop reageerde Pa met: "Dat zou ik ook wel eens willen". Dus wat is er dan mooier om de beste man zoiets kado te doen voor zijn 80e verjaardag! Mijn broer vond dit ook een goed plan. Nou is het niet zo leuk om alleen in zo'n ding te stappen. Mijn moeder zouden we er nog niet met 10 paarden in krijgen, dus mijn broer en ik wilden ons dan wel opofferen om pa te vergezellen. Ik dus op zoek naar een bedrijf dat in de omgeving van Nijverdal, de woonplaats van mijn ouders, zou opstijgen. Dat was redelijk snel gevonden, sterker nog, deze firma heeft een opstijgterrein in Nijverdal. We kregen een mooie tegoedbon voor een ballonvaart opgestuurd. De rondvaart was een groot succes. Er was veel familie en we hadden een leuke tocht door de havens. Het kado viel ook zeer in de smaak. Toen was het dus afwachten tot het moment dat de firma GHBallooning kontakt op zou nemen om een afspraak te maken. Een maand of wat geleden was het zover. Het was nog een hele klus om een datum te vinden. Of wij waren met vakantie, of mijn ouders, of Hans zat voor zijn werk in het buitenland.
Uiteindelijk kwamen we uit op 15 juni. 's Ochtends waren Koos en ik nog druk in de sporthal bezig i.v.m. de voorrondes van het Nk basketbal voor U12 teams. Er werd naar huis gebeld dat de ballon echt 's avonds de lucht in zou gaan. Bas kwam naar de sporthal gefietst om ons dat te vertellen. Hij heeft blijkbaar niet mijn goede nummer en in de drukte hoorde Koos zijn telefoon niet. Wij dus 's middags op pad. Eerst naar Odijk om Hans op te halen en daar eerst te eten. Daarna naar Nijverdal, waar Pa en Ma inmiddels ook even vanuit hun vakantieadres in Drente waren teruggekeerd. Om even voor half acht stonden wij bij het opstijgterrein. Even later kwam er een busje met aanhanger van de firma GHBallooning. De piloot kwam ons begroeten en vertelde dat hij toch nog even met de meteo kontakt ging opnemen. Er had zich namelijk het laatste uur een buienfront ontwikkelt op de lijn vanaf de randmeren richting Dalfsen, Hardenberg. En dat ligt dan toch ineens heel dicht bij Nijverdal blijkt. Na het oplaten van een proefballonnetje werd uiteindelijk besloten om deze avond niet te gaan varen. Jammer, maar we maken een nieuwe afspraak.
Op de terugweg richting Odijk hebben we overigens zeker 30 ballonnen gezien die wel de lucht in konden.
Dat was dus het eerste avontuur dat niet doorging.
Afgelopen donderdag hadden wij ons personeelsfeest. Je kon kiezen uit verschillende dingen om te gaan doen. Bungee jumpen (niet mijn stijl), beach volleybal ( houd ik absoluut niet van), en nog meer. Ik koos uiteindelijk voor de powerboot. Een snelle speedboot om de zee mee op te gaan. Dat leek me wel spannend. Er werd bij gezegd dat je goed vast zou zitten, dus dat avontuur durfde ik wel aan te gaan. Donderdag ochtend echter kregen we een mailtje dat er al bericht was gekomen dat de boot niet zou gaan varen. Er werd voor 's middags windkracht 7/8 verwacht en dat is te gevaarlijk. Ik ben toen op mijn verzoek ingedeeld bij mijn 2e keus, yoga. Iets heel anders ook wel een avontuur. Ik had voortdurend ruzie met het wandje naast me en op het kussen van de bank stond ik nu ook niet echt stabiel. Bovendien werd ik enorm afgeleid door een groep djembespelers een eindje verderop op het strand.Verder heb ik wel een gezellige middag/avond gehad. Ben benieuwd wat de feestcommissie voor volgend jaar weet te verzinnen.

Dag 8; bezoek aan de buitengemeentes

Donderdag 1 mei stond een bezoek gepland aan een "buitengemeente" wat meer op het platteland gelegen. Dit betekende dus weer ruim een uur in de bus zitten. Eerst brachten we nog een bezoek aan de Kasubi tombs. Een stukje geschiedenis les was dat.Het was echt en ander stuk Uganda dat we nu te zien kregen. Veel minder dicht bevolkt dan de stad en in mijn ogen toch ook wel wat armoediger. Toen we eenmaal bij de kerk stopten werden we door een vrij kleine groep mensen ontvangen. Dat vond ik niet zo erg. Het was deze dag mijn beurt voor de toespraak en ik dacht er zo vrij makkelijk vanaf te komen. Tja, ik had het programma niet helemaal goed gelezen. Ook hier werd er voor ons gedanst en gezongen. We keken bij een project met varkens. Hilarisch was onze zoektocht naar het toilet achter Proscovia aan. Er bleek wel iets te zijn wat voor toilet door moest gaan, maar uiteindelijk gaven wij toch de voorkeur aan de openlucht. Er werd nog een groepsfoto gemaakt en terwijl we daar mee bezig waren begon het warempel wat te regenen. Daardoor was onze aftocht wat overhaast. In de bus bleek dus dat we naar nog een gemeente gingen. Ik moest dus nog een keer mijn verhaaltje houden. De groep mensen tegenover ons was deze keer aanzienlijk groter. Gelukkig was de man van Justine weer bereid om te vertalen. Want hoewel er veel mensen in Uganda wel Engels spreken is het wel prettig als er toch vertaald wordt. In deze tweede gemeenschap hadden voor de verandering eens niet met het traditionele gezang ontvangen. Hier zong een meer klassiek koor. Ook erg mooi om te horen. Na de bijeenkomst in de kerk was het tijd voor het eten. Wij moesten eerst weer opscheppen in een klein kamertje. Pas toen wij allemaal gehad hadden konden de overige mensen hun bord volladen. En dat waren een heleboel mensen. We begonnen ons er ondertussen een beetje voor te generen dat wij als eersten moesten. Maar ja, als je dat niet doet is het eigenlijk nog veel erger, want dan ga je tegen alle gastvrijheidregels in natuurlijk. Dat kan absoluut niet. Ook hier hebben we weer de nodige projecten bekeken.

's Avonds aten we weer bij ons gastgezin. De jongens hadden gevraagd of we nu alweer wegwaren en wanneer we nu eens tijd voor ze hadden. Tja, dat hadden we niet zelf in de hand.

Dag 7: Vrije keuzes en een feestje

Woensdag was de dag van de "vrije keuzes". We hadden allemaal een eigen interesse opgegeven en de groep werd in een aantal kleinere groepjes opgesplitst. Koos en ik werden door onze gastheer gebracht naar het IRCU. Een inter religieuze groepering. Daar had hij samen met Rien een afspraak. De eerste in een rondgang langs diverse groeperingen. Irene en ik werden even later opgehaald door father Peter. In het busje zaten de andere dames al te wachten. Eerst reden we naar het ziekenhuis. Daar stapten er vier uit die daar ontvangen werden. Wij reden door naar het project Kayda. Dat is ergens in de sloppenwijken van Kampala. Daar worden straatkinderen opgevangen door een 6 tal vrijwilligers. Daar is in 1995 mee begonnen. Simpel door de kinderen aan te spreken en met ze te gaan voetballen. Wat mij erg aansprak was de gedrevenheid van de vrijwilligers en de liefde die ze voor deze kinderen uitstraalden. Eerst werd er iets verteld en later kregen we een rondleiding over het project. Kayda heeft ook een muziek, dan en dramagroep. Daar treden ze mee op om o.a. ook wat inkomsten te kunnen hebben en om voorlichting te geven. Aan het eind van de rondleiding kregen we nog een optreden van een uur van deze groep. Ik vond het geweldig wat deze kinderen presteren. Ze doen niet onder voor een professionele groep vind ik. Terwijl op het busje wachtten dat ons op kwam halen hebben we nog met deze kinderen gesproken en foto's gekeken. Dat was erg gezellig.

Het was de bedoeling dat er ook nog geluncht zou gaan worden. Maar aangezien alles al weer veel later was dan gepland werden deze plannen gewijzigd. We gingen op bezoek bij een van de oudste leden van de Mother's Union. Deze dame zou, als haar gezondheid het had toegelaten, ook gasten in huis hebben gehad. Dat ging dus niet maar ze vond het wel prettig om ons even te ontmoeten. Ze heeft een mooi huis met een heerlijke tuin. We hebben een tijd lekker buiten gezeten en wat gedronken en gegeten (geen lunch, maar lekkere cake). Na een uurtje ofzo werd het tijd om weer verder te gaan. We gingen naar Vicky en haar man (gastvrouw van Antonet en Marianne). Daar was een gezellige avond. En wat ook heel lekker was, ik kon daar even gebruik maken van de douche. Wat kan een koude douche toch heerlijk zijn.
Aan het begin van de avond kregen we een tasje met daarin een polo-shirt en een beker met ons eigen portret erop. Dat trokken we natuurlijk meteen aan. Ik had me al een keer verkleed in mijn rode jurk. Dit ging er gewoon overheen. Even later kwam Joy met mijn jurk aan. Ik had namelijk van Grace en Cornelius een enorme lap stof gekregen om een jurk van te laten maken. 's Maandags was die aan Joy meegegeven om bij een taylor af te geven. Twee dagen later was de jurk al klaar. Ik had een beetje mijn twijfels over het nemen van de maat maar de jurk paste perfect. Later op de avond kon ik me nog een keer omkleden want we gingen heel melig, twee emmertjes water halen doen voor onze gastgezinnen. Dit gekleed in "nederlands kostuum" en met een Volendams kapje met oranje pruik. Het was een hele gezellige avond, met lekker eten en veel gezelligheid. Aan het eind van de avond gingen wij met Grace in een taxi naar huis.

Dag 6: Kyetume

Dag 6 stond in het teken van het MMF, oftewel het MeerMinderFonds van De Ark. Met dit fonds was een jaar lang geld verzameld voor het ziekenhuis in Kyetume en dat zouden we deze dag gaan overhandigen. Kyetume lag op een uur rijden (ongeveer) van Kampala. Onderweg bezochten we nog even een plaatselijke supermarkt. Leuk om zo'n zaak eens van binnen te zien. Ze verkochten er het merk van wat ik nodig had, dus dat kwam goed uit. Ook wat zoutjes voor onderweg gekocht. Bij de temperaturen die we hadden was aanvulling van zout geen overbodige luxe. Voor water in de bus was volop gezorgd, daar hadden we zelf geen omkijken naar.
Veel later dan de bedoeling was (maar ondertussen keken we daar al niet meer van op) arriveerden we bij het gemeenschapscentrum. Daar zaten onder een paar enorme partytenten toch zeker wel zo'n 200 mensen op ons te wachten!
We werden weer allerhartelijkst verwelkomt en kregen ook weer diverse toespraken te horen. De bedoeling was dat ons in groepjes gingen verdelen en in drie groepen een aantal projecten gingen bezoeken. Ik vond het wel leuk, net als Marianne, Marian en Irene, om een soort tuinbouwschool te gaan bekijken. Dat hield in dat we met Ruben, de directeur, in de auto gingen voor een rit van wel bijna een uur. In de achterbak van de auto stonden ook nog een 5-tal Ugandese heren ter begeleiding. Wij voelden ons wel veilig op die manier. Na de lange rit kwamen we dus aan bij bovengenoemde school. Interessant om te bekijken hoe ze hier het onderwijs geven. Ze richten zicht op land- en tuinbouwonderwijs. De leerlingen leren hoe ze koeien en varkens moeten verzorgen en hoe ze bijvoorbeeld bananen e.d. moeten verbouwen. We kregen ook de tuin te zien en de stal met varkens. Ook namen we een kijkje in één van de slaapzalen van de boardingschool. Omdat het vakantie was waren er echter geen leerlingen aanwezig. Toen we de school bezichtigd hadden gingen we weer op de terugweg. We stopten nog bij een communityproject. Een gezin dat weeskinderen in huis neemt krijgt een koe om voor te zorgen.
De laatste stop was bij het ziekenhuis. Dat was mooi om te zien. Want daar hadden we het hele jaar geld voor verzameld. Na het ziekenhuis gingen we terug naar de ontmoetingsplek. Daar zat nog steeds die hele grote groep mensen geduldig op ons te wachten. Het koor ontving ons met een mooi lied waarbij we nog uitgenodigd werden om mee te dansen.
Hierna volgden weer de nodige toespraken. Het hoogtepunt was toch wel de overhandiging van de cheque voor het ziekenhuis. Er werd nog het nodige gezongen en gedanst. En natuurlijk was er ook eten. Een heleboel eten, eerst weer voor ons en daarna voor de mensen die al heel lang hadden zitten wachten.






's Avonds hadden we een diner met partners van Icco/Kerk in actie in een hotel in Kampala. Leuk om ook andere instanties te ontmoeten dan the Mothers Union. Ook lekker gegeten weer. Vanwege de kapotte auto werden we door Cornelius weer met een taxi opgehaald.

Dag 5: bezoek ambassade, shoppen

De 5e dag werden we om 9 uur 's ochtends bij het Guesthouse van de universiteit verwacht. Grace begeleidde ons per taxi. We waren er 10 minuten te vroeg en gingen dus maar een wandeling over het terrein maken.Er zitten daar een heleboel Maribu's en daar heb ik een leuke foto van gemaakt.
Nadat onze reisgenoten gearriveerd waren gingen we op pad. Eerst gingen we geld wisselen, konden we eindelijk wat gaan uitgeven. Dat was nog een heel gedoe. Ik kreeg het gevoel dat het wisselkantoor niet zo heel erg blij was met onze groep van 10 personen. Hierna bezochten we het Uganda museum. Hier kan je het een en ander bekijken over de geschiedenis van het land. Best wel interessant. De lunch gebruikten we in een restaurant schuin tegenover het museum. Op loopafstand maar we moesten toch met de bus.
Na de lunch gingen we naar de ambassade. Het was daar even niet helemaal duidelijk hoe of wat en we moesten dus even wachten. Uiteindelijk konden we met 17 mensen naar binnen. We hadden een goed gesprek met de ambassadeur.



Na dit bezoek gingen we door naar een toeristenmarktje. We moesten toch wat Ugandese shillingen gaan uitgeven. Dit waren allemaal overdekte kraampjes in een half ronde cirkel aan een grasveld. Lekker overal rondgesnuffeld en alvast diverse souvenirs gekocht. Voor de jongens een t-shirt (komt altijd van pas) en voor onszelf een overhemd en een jurk. We kregen hulp van Alice en Manjeri bij het afdingen. Op een gegeven moment hielden we het voor gezien en gingen we zitten wachten op de rest van de groep. Terwijl we zaten te wachten passeerden ook de stewardessen van het vliegtuig waarmee ons groepslid nr 11 de vorige avond was aangekomen. We gingen met z'n elven eten in het Speke hotel int het centrum van de stad. Na wat heen en weer gediscusieer werd het de Indiase kant van de zaak. Dus deze avond geen Matoke. Ook konden we hier eens een keer een biertje drinken. Tot nu toe krijgen we bij ons gastgezin alleen zelfgemaakt vruchtensap. En eerlijk gezegd weet ik niet wat voor water ze daarvoor gebruiken, dus ben ik daar een beetje huiverig voor. Na de maaltijd kwam Cornelius ons weer ophalen met een taxi. De uitgeleende auto is kapot en uiteindelijk hebben we die de hele periode ook niet meer terug gezien.

Dag 4: Nog een kerkdienst en meer zang en dans

De 4e dag was het paaszondag. Dit hield in dat we deze keer met het hele gastgezin naar de kerk gingen. Met een taxi, want de auto van de familie was uitgeleend aan een broer. We waren weer redelijk op tijd bij de kerk. Ook nu kregen we weer even een sleutel van een kamer. Makkelijk om even te kunnen plassen en de camera op te laden. Cornelius troonde Rien en Koos mee naar de rechterkant van de kerk, die was voor de mannen. De vrouwen zaten dus aan de linkerkant. Doordat de mannen Cornelius tussen zich in hadden werd de dienst voor hen een stuk begrijpelijker. Door de uitleg van onze gastheer was het hen duidelijk waarom bepaalde dingen in zo'n dienst gaan zoals ze gaan. En ook werd ze te verstaan gegeven dat ze niet met de benen over elkaar mochten gaan zitten. Ook deze dienst duurde weer een aantal uur. Maar en dat vind ik dan wel weer grappig, je kan ook rustig de kerk even verlaten. Daar wordt niet gek naar gekeken.
Na de viering gingen we voor de lunch naar het Guesthouse. Het wachten was op de bisschop. De maaltijd was weer zoals gebruikelijk. Deze keer waren er ook rood geverfde eieren. Dat heeft een speciale betekenis die ik even kwijt ben. Wel weet ik dat er ergens drie zakjes met kleurstof mee gegaan zijn (??) zodat we volgend jaar ook in De Ark rode eieren kunnen hebben. Op het grasveld bij het Guesthouse hadden zich ondertussen een heleboel kinderen verzameld. Die zaten allemaal te wachten op het uitdelen van de eieren. Wij gingen op een gegeven moment ook ballonnen uitdelen (met dank aan Cor). Dat was een leuke verrassing voor ze.
Na de lunch werden wij in de auto van Elizabeth (gastvrouw van Rien en Irene) gezet. We gingen dus blijkbaar met hen mee naar huis. Niet zo heel gek, haar man en Cornelius zijn broers. Zo hebben we ook gezien hoe zij er bij zaten. We konden even in hun ruimte ons opfrissen en wat rusten. Op een bepaald moment werden we gehaald om naar de andere kant te gaan. Daar werden we door de hele familie met gezang en dans ontvangen. Daarna was er natuurlijk weer eten.
´s Avonds gingen we naar het Ndere Centre. Daar was een cultureel programma met zang, dans en..eten. Ik vond het erg leuk, maar ja, ik ben dan ook dol op dit soort muziek en dans. We hebben ons zelf ook nog op de dansvloer gewaagd.
Na afloop gingen wij met Grace in een taxi naar huis. Cornelius was al met de kinderen naar huis gegaan. Voor hen zou het echt te laat geworden zijn. Op de parkeerplaats begroetten we Elise, die was inmiddels ook aangekomen.Koos ging nog op zoek naar zijn tasje, maar dat was in het donker niet terug te vinden. Gelukkig was het er nog wel en kreeg hij het een paar dagen later weer terug.

Dag 3: dopen en nog meer

Op zaterdag werden we weer op tijd in/bij de kerk verwacht. Er was een thanksgiving dienst en daarvoor was dopen. De priester had ons de dag ervoor verzocht om in ieder geval om 9 uur, maar het liefst eigenlijk om 8 uur aanwezig te zijn. Nou 8 uur was een beetje onmogelijk. Al waren wij wel op tijd op bij ons gastgezin. Ik had namelijk 's ochtends om een uur of 6 toen ik even naar het toilet moest de deksel van de spoelbak kapot laten vallen op de tegels. Daar wordt je wel wakker van kan ik je verzekeren. Klokslag 9 uur stonden wij echter voor de kerk. Als eersten, tja we hadden toen nog geen kennis gemaakt met het Afrikaanse tijdsbegrip. Wij hadden er dus al bijna een uur kerkdienst op zitten toen wij even naar de kamer gingen. Toen wij weer naar de kerk wilden gaan om te kijken of er al meer reisgenoten gearriveerd waren zagen we Manjeri buiten voor haar kamer. Ze ging net theedrinken met de andere dames uit het Noorden en wij moesten perse ook een kopje mee drinken. Verbazing alom dat wij geen melk en ook geen suiker in onze thee wilden.Hierdoor hebben we een belangrijk onderdeel van de doopdienst gemist begrepen we later. Het begint in de Orthodoxe kerk namelijk buiten, voor bij de kerk. Hoe het precies zit, daar kon ik Cornelius niet helemaal in volgen. Het dopen lijkt in onze ogen misschien wat chaotisch. Er zijn ook een heleboel dopelingen. Dat komt omdat er maar één keer per jaar wordt gedoopt, op paaszaterdag. Er staat een heel groot vat voor in de kerk. Eerst worden de babietjes gedoopt. De priester haalt ze echt 3x helemaal door het water. Ze moeten ook echt bloot zijn. Een kindje dat nog een kettinkje om had moest dat eerst af, anders kon het niet gedoopt worden. Hierna zijn de iets oudere dopelingen aan de beurt. Die hoeven dan niet helemaal naakt. Ze mogen zich echter niet vast houden aan de randen van het vat.

Hierna ging de kerkdienst nog verder met een soort van dankgebed. Na deze, voor ons helemaal, lange zit, werden we bij de bisschop verwacht. Deze man heeft een huis op het terrein bij de kerk. Na dit bezoek werden we rondgeleid over het terrein. We zagen o.a. een primary school, secundary school en het ziekenhuisje. Dat is toch wel even iets anders dan een ziekenhuis in Nederland. Er lagen niet zo heel veel patiënten. Wel lag er op de kraamafdeling een babietje van 5 uur oud. En ik heb twee bibliotheken (bij de scholen) van binnen gezien. Dat had ik niet verwacht.
Na de lunch in het Spiritual Centre werden we verzocht naar buiten te komen. Daar wachtte ons een optreden van een groep die bij het ziekenhuis hoort. D.m.v. zang en dans geven ze voorlichting over HIV e.d. Het werd erg goed gebracht. Ik kan me voorstellen dat je op deze manier de mensen kunt bereiken.


De avondmaaltijd gebruikten we bij ons gastgezin. Ook deze avond gingen we niet al te laat naar bed. Door alle indrukken is zo'n reis toch best wel wat vermoeiend en ook hadden we de vliegtocht nog een beetje in ons lijf zitten.