Dag 15: toch nog een drukke dag

Het was deze dag vroeg opstaan. Er stond ons in Kampala ook nog een programma te wachten en we hadden een lange reis voor de boeg. We stonden om half zeven allemaal buiten. De chauffeurs hadden bij ons in het hotel geslapen, dat scheelde toch weer tijd. Nu was het wachten alleen op de dames. Niet eens zo heel veel later gingen we dan toch op pad. Onderweg werden de vrouwen uit Gulu zelf nog opgepikt. Ook reed er één van de predikanten mee die we ontmoet hadden.
Vandaag waren we op zo'n tijdstip bij de brug over de Nijl dat we wel meer apen hebben gezien. Zeker toen er wat eten uit de bus gegooid werd kwamen er een aantal te voorschijn. En dat hadden we nu dus niet moeten doen bleek even later. Over de brug werden we door een bewaker tot stoppen gemaand. Chauffeur Abdul moest praten als brugman. Er werd wat geld toegestopt zodat we weer verder konden. Het geld was een boete voor een aantal stoelen in de bus die niet in orde zouden zijn, een boete voor het voeren van de apen en een boete omdat de predikant (in het zicht van de bewaking) ging staan plassen. Hoe stom kan je ook zijn. We begrepen dat we er nog goed vanaf kwamen. Het schijnt ook voor te komen dat je je fototoestel of filmpje moet inleveren. Maar met de veiligheidstraining in het achterhoofd die we hier in Nederland gehad hadden bleven we allemaal net doen alsof het ons niet aanging. Na dit oponthoud gingen we weer verder. We stopten een paar keer voor een short call en een keer namen we een koffiestop. Het was bij een niet onaardig wegrestaurantje waar ook een motel bij hoorde. Hier kocht ik ook nog een keer de andere Ugandese krant, dit ter vergelijking van het exemplaar dat ik de dag ervoor had gekocht.
Na een lange reis arriveerden we om een uur of twee (of misschien was het ook wel iets later) weer bij het Spiritual Centre. Daar werden we weer allerhartelijkst begroet. We kregen even de tijd om onze spullen weg te zetten. De lunch stond al op ons te wachten. Elias had zich weer uitgesloofd om er iets lekkers van te maken. En ik moet zeggen dat het toch één van de betere lunches was gedurende deze reis. Na de lunch was het eigenlijk direct tijd om te gaan evalueren. Iedereen kreeg de gelegenheid om zijn of haar zegje te doen over de afgelopen dagen. Hierbij was Grace ook nog even aanwezig. Cornelius had helaas geen tijd om te komen.
De evaluatie ging bijna direct over in het diner. Tja, dat was even doorwerken. We wilden het namelijk niet al te laat maken omdat we de volgende ochtend om half zes in de bus moesten zitten om naar het vliegveld te gaan.
Na het diner kwamen al onze overgebleven Nederlandse souvenirtjes op tafel. Zo konden alle aanwezige Ugandezen nog iets uitkiezen en hoefden wij het niet allemaal meer mee te nemen. Ook boden we een bedrag aan overgebleven Ugandese shillingen aan. Wij hadden er toch niets meer aan (een klein bedrag hielden om nog een kop koffie o.i.d. te kunnen kopen) en de Mothers kunnen er nog niets nuttigs mee doen.Voordat we gingen slapen werd er eerst nog een olijfboompje geplant naast het guesthouse. Dit als teken van verbondenheid met elkaar. Niet lang hierna zochten we allemaal ons kamertje op. Het was onzin om voor die korte nacht de klamboe nog op te hangen. We hadden uberhaupt niet veel muggen gezien gedurende de afgelopen periode.