Om eerlijk te zijn was ik niet heel erg onder de indruk van de acteerprestatie van Marco Borsato. Teveel een opgezegd lesje. Of dat nu komt omdat hij ook Nederlands sprak, ik weet het niet. Ik heb dat wel vaker bij Nederlandse films. Dan vond ik eerlijk gezegd de donkere acteurs wat natuurlijke overkomen. Vooral degene die de rol van de vader van Abu speel, Sam Okello en het jongetje dat Abu speelde vond ik goed overkomen. Wat me vooral raakte was de scene waarin Abu, nadat hij in het vliegtuig was gesleurd door Eduard eindelijk zei waarom hij niet naar huis durfde.
Het is namelijk maar al te waar dat kindsoldaten die terugkeren het verschrikkelijk moeilijk hebben om weer geaccepteerd te worden in de maatschappij. De vreselijke dingen die ze hebben moeten doen, familie, buren, vrienden vermoorden maken het natuurlijk ook haast onmenselijk om te begrijpen. We hebben echter vorig jaar in Uganda gezien dat dit maar al te waar is. Daarom is het ook zo noodzakelijk dat je zo'n terugkeer niet overhaast maar langzaam aan probeert de kinderen weer kind te laten worden. In Uganda doet de CPA (Concerned Parent Association) goed werk wat dat betreft. Tijdens onze reis hebben we vorig jaar o.a. de bevlogen voorzitter van deze groep ontmoet. En eind juni was de man in ons land voor het volgen van een training m.b.t. de rehabilitatie van kindsoldaten. Hij was toen samen met een man uit Burundi nog een avond te gast in Hoofddorp. Ik heb toen nog met hem gesproken toen we van het adres waar we gegeten hadden naar onze kerk liepen. De schok was daarom vorige week erg groot toen we uit Uganda hoorden dat Godfrey Okello onverwacht was overleden.
Binnenkort is er trouwens weer zo'n training in Landgraaf. Ook dan zullen de mensen die voor Uganda komen tijd in Hoofddorp doorbrengen. Twee van de drie hebben we toen ook ontmoet. Deo was mijn tafelheer tijdens één van de diners die we in hadden. Het ligt in de bedoeling dat ik samen met iemand anders de zaterdag met de gasten op stap ga in Amsterdam. Maar helemaal zeker is het nog niet. Het kan ook zomaar zijn dat het niet doorgaat (en dan zijn we niet eens in Afrika). Ben benieuwd, wordt vast en zeker vervolgd
2 opmerkingen:
Dag Aagje,
deze film heb ik gezien in het vliegtuig terug naar Nederland.(vanuit Oeganda dus). Ik vond het er allemaal iets te dik opliggen en soms wat ongeloofwaardig maar misschien is dat de manier om de boodschap door te laten dringen?? Hoewel ik daar wel mijn twijfels over heb...
Mijn blog over Oeganda is nog steeds niet bijgewerkt... ben razenddruk, werk en privé, en kom nauwelijks meer aan bloggen toe. Heel jammer maar ´t is even niet anders.
En wat een naar bericht voor jullie moet dat zijn geweest dat zo´n indrukwekkend iemand die je ontmoet hebt in Oeganda overleden is.
Twee weken geleden hadden we Esther, de bibliothecaris die we bezocht hebben in Kampala, een weekje op bezoek in Hengelo. Heel bijzonder om haar hier te ontmoeten. Ben twee dagen met haar op pad geweest; centrale bibliotheek en -filiaal, bezoekjes aan een school, kinderdagverblijf, Crea een creativiteitscentrum, gesprekken met deze en gene. Ze was erg onder de indruk en doodmoe. Gelukkig voor haar was ze vrij in het Hemelvaartsweekend. Kon ze even bijkomen ;)
Ben benieuwd naar jouw (eventuele) ervaringen met het bezoek uit Oeganda.
Groetn Wies
Dag Wies,
Ik ben het wel met je eens. Maar ja, je moet zo'n verhaal ook in bijna twee uur stoppen terwijl je veel langer nodig hebt om het te vertellen. Het is wel goed dat zo iemand als Borsato er aandacht aan besteed. Hij is toch populair bij veel mensen en kan misschien wat op die manier bereiken. Het is heel belangrijk hebben wij gemerkt dat deze mensen gehoord worden. Het feit dat wij uit dat verre Nederland de moeite namen om in Noord-Uganda een kamp te bezoek werd bijzonder op prijs gesteld.
Ada
Een reactie posten