Het leidde wel tot de vermakelijke situatie dat we via een overkapte trap en onder twee of drie enorme paraplu's door in een bus moesten stappen. Om vervolgens wel 15 meter vervoerd te worden naar het aankomstgebouw! Na alle formaliteiten, aanschaf van visum en het passeren van de douane was het dan zover. De deur naar Uganda ging open. Zouden we de dames wel herkennen na drie jaar? Daar bestond geen twijfel over toen we eenmaal door die deur waren. Er stormde een groep joelende, juichende dansende en zingende vrouwen met kinderen (en mannen) op ons af! Ze hadden ons dus in ieder geval wel herkend. De kinderen hadden voor ieder van ons een groot boeket bloemen bij zich. Er werd druk gegroet, gezoend, omhelsd en wat nog maar meer mogelijk is ter begroeting.
Het wachten was op het busje dat ons naar Kampala zou gaan brengen. Toen de bus er was leek het wel of dat ding van elastiek was. Al onze bagage ging er in, wij met 10 mensen en ook nog eens een heleboel gastgevers met kinderen en aanhang. Her en der kropen er wat kinderen op schoot en daar gingen we dan. Onderweg gaf ik mijn ogen goed de kost. Het was toch een vreemd land voor mij en ik wilde alles goed in mij opnemen. De kinderen waren ook allemaal vroeg op gestaan en dat begon zijn tol te eisen. Er viel er af en toe ééntje in slaap.
Na een reis van ongeveer een uur draaiden we een pad op dat ons aan het eind van de reis heel vertrouwd zou zijn. We kwamen aan bij het Spiritual Centre van de Orthodoxe kerk. Toen de bus stil stond begonnen de kerkklokken ter verwelkoming te luiden. We werden onmiddellijk de kerk in geloodst omdat de priester eerst een kort dankgebed wilde houden met ons.
Daarna kregen we met z'n tweeén de sleutel van een kamer van het guesthouse. Daar konden we ons even terugtrekken om ons op te frissen en wat uit te rusten. Er werd druk heen en weer gesjouwd met jerrycans. De watervoorziening deed het niet zoals de bedoeling was. Om een uur of twee werden we verwacht voor een lunch. Dat werd onze eerste kennismaking met Matoke. Dat is een soort puree van een kleine, groene banaan. Dit smaakte deze keer best lekker. Verder waren er rijst, aardappels, wat groentes en vlees. We lieten het ons best smaken.
Na de lunch zaten we wat langer in de kerk. Het was per slot van rekening Goede Vrijdag. Een aparte ervaring, zo'n Orthodoxe dienst. Een kwestie van opletten en als de Ugandezen gingen staan volgden wij ook. Als het ons te lang duurde wezen ze ons er op dat we ook rustig konden gaan zitten. Omdat de taal voor ons niet helemaal (of eigenlijk helemaal niet) te volgen was grepen sommigen van ons op een bepaald moment maar naar hun schriftje etc. om het verhaal vast te leggen. Dat viel niet echt op en werd ons volgens mij ook niet kwalijk genomen.
Op een bepaald moment werd de tafel, die versierd was met bloemen opgepakt en werd ons duidelijk gemaakt dat we naar buiten gingen. Daar liepen we een rondje om de kerk achter de tafel aan en daar gingen we weer naar binnen. Aan het eind van de viering werden wij als gasten als eersten uitgenodigd om een aandenken uit de versiering mee te nemen.
Om een uur of vier maakten we kennis met onze gastheer, Cornelius. Hij was met zijn twee zoontjes, Titus en Cornelius (niet vernoemd naar zijn vader!) gekomen om ons op te halen.
Het pad naar onze tijdelijke woning vond ik een aardig avontuur. Eenmaal gearriveerd kregen we eerst gelegenheid om ons wat op te frissen op onze kamer. We hadden bij onze slaapkamer een eigen badkamer. Echter, net als bij het Spiritual Centre was er geen stromend water. Dat was dus een periode enigszins behelpen. Maar ach, alles went, ook dit.
We maakten kennis met de rest van de familie. Eerst kregen we traditionele "thee", oftewel warme melk met massala kruiden, en versgebrande pinda's. De kinderen, 4 en 2 jaar oud, lieten ons vol trots hun "rapport"zien. Even later was het diner time. Er was uitgebreid gekookt, de tafel stond vol met allerlei gerechten. Na het eten gingen we vrij snel naar bed. Het was een lange en vermoeiende dag geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten