Wit Licht

Toen onlangs de film Wit Licht op Dvd verscheen kon manlief het niet laten 'm te bestellen. Dit ontlokte onze jongste zoon de uitspraak "Daar gaat m'n idee oor een vaderdagcadeau". Zijn probleem. Vorige week had manlief eindelijk de tijd om de Dvd te bekijken. Zelf ben ik niet zo'n enorme filmliefhebber, maar vanwege het onderwerp heb ik toch meegekeken. Halverwege kwam zoonlief vragen of we het een goede film vonden. Dat vond ik eigenlijk een lastige vraag om te beantwoorden.

Om eerlijk te zijn was ik niet heel erg onder de indruk van de acteerprestatie van Marco Borsato. Teveel een opgezegd lesje. Of dat nu komt omdat hij ook Nederlands sprak, ik weet het niet. Ik heb dat wel vaker bij Nederlandse films. Dan vond ik eerlijk gezegd de donkere acteurs wat natuurlijke overkomen. Vooral degene die de rol van de vader van Abu speel, Sam Okello en het jongetje dat Abu speelde vond ik goed overkomen. Wat me vooral raakte was de scene waarin Abu, nadat hij in het vliegtuig was gesleurd door Eduard eindelijk zei waarom hij niet naar huis durfde.
Het is namelijk maar al te waar dat kindsoldaten die terugkeren het verschrikkelijk moeilijk hebben om weer geaccepteerd te worden in de maatschappij. De vreselijke dingen die ze hebben moeten doen, familie, buren, vrienden vermoorden maken het natuurlijk ook haast onmenselijk om te begrijpen. We hebben echter vorig jaar in Uganda gezien dat dit maar al te waar is. Daarom is het ook zo noodzakelijk dat je zo'n terugkeer niet overhaast maar langzaam aan probeert de kinderen weer kind te laten worden. In Uganda doet de CPA (Concerned Parent Association) goed werk wat dat betreft. Tijdens onze reis hebben we vorig jaar o.a. de bevlogen voorzitter van deze groep ontmoet. En eind juni was de man in ons land voor het volgen van een training m.b.t. de rehabilitatie van kindsoldaten. Hij was toen samen met een man uit Burundi nog een avond te gast in Hoofddorp. Ik heb toen nog met hem gesproken toen we van het adres waar we gegeten hadden naar onze kerk liepen. De schok was daarom vorige week erg groot toen we uit Uganda hoorden dat Godfrey Okello onverwacht was overleden.
Binnenkort is er trouwens weer zo'n training in Landgraaf. Ook dan zullen de mensen die voor Uganda komen tijd in Hoofddorp doorbrengen. Twee van de drie hebben we toen ook ontmoet. Deo was mijn tafelheer tijdens één van de diners die we in hadden. Het ligt in de bedoeling dat ik samen met iemand anders de zaterdag met de gasten op stap ga in Amsterdam. Maar helemaal zeker is het nog niet. Het kan ook zomaar zijn dat het niet doorgaat (en dan zijn we niet eens in Afrika). Ben benieuwd, wordt vast en zeker vervolgd

Gelezen over Afrika of toeval bestaat niet??

Het was natuurlijk vorige week, met extra vrije dagen en mooi weer, een mooie gelegenheid om met een boek lekker in de tuin te gaan zitten lezen. Met dank aan collega Anita heb ik voldoende keus om nog eens iets over Afrika te lezen. Mijn keus viel op "Op de fiets door Afrika" geschreven door Pamela Watson. Deze Australische werkte in Londen toen ze vond dat er ook iets anders moest zijn dan alleen maar hard werken. Ze besloot om iets anders te gaan doen, op de fiets dwars door Afrika gaan trekken. Tien jaar daarvoor had ze al eens een reis door Afrika gemaakt. Ik heb het boek vrij snel uitgelezen, me zelf toch steeds afvragen wat iemand bezield om op deze manier bijna twee jaar door Afrika te trekken. Toen ik het boek eenmaal uit had keek ik eens op internet om wat meer informatie te zoeken over deze schrijfster. Dat lukte niet echt. Maar waar ik wel op kwam was een site van een schrijfster met dezelfde voornaam, wonend in het dorp waar ik geboren ben en ook nog eens geboren in hetzelfde jaar als ik. Is dat toeval? Ik kon het niet laten om een reactie te plaatsen op haar site. De volgende dag had ik al een reactie terug. Erg leuk vond ik. Maar het toeval hield nog niet op. Ze vroeg me of ik soms de 23dingen cursus van de bibliotheken had gevolgd. Zelf had ze die vorig jaar ook gedaan omdat ze tot voor kort werkte in de bibliotheek van Nijverdal! Mijn dag kon niet meer stuk toen ik dat las. Inmiddels heeft ze mij twee van haar boeken opgestuurd. Een over Afrikaen een over Azie
Het lijstje van "Wat ik nog wil lezen" wordt op deze manier alleen maar groter.
Ik ben erg benieuwd naar deze verhalen. Ik heb er op het werk ook nog één gevonden die nog in de kast stond. Alleen heb ik die gisteren laten liggen. Geen ramp want naast deze twee titels heb ik nog wel meer om te lezen.